Henk Neven in Zeist

Ik had de Nederlandse bariton Henk Neven uiteraard al eerder gehoord, maar met zijn recital op het LiedFestival Zeist was het de eerste keer dat hij als liedzanger mijn pad kruiste... een ontdekking !

foto © Marco Borggreve

Henk Neven heeft niet alleen een heel mooie stem, maar hij zingt alle liederen op een schijnbaar natuurlijke wijze. Op geen enkel moment hoor je hem forceren, de ene noot gaat op een organische manier over in de andere. Maar nog belangrijker is zijn expressieve zeggingskracht en tekstprojectie. Neem bijvoorbeeld het eerste werk van de avond, Beethovens An die ferne Geliebte. Het tweede lied Wo die Berge so blau heeft een lastige tweede strofe - "Dort im ruhigen Tal ..." - die volledig op één en dezelfde noot gezongen wordt. Beethoven drukt daarmee een perfecte stilte en rust uit, maar tegelijkertijd speelt Neven met zoveel kleuren dat elk woord toch weer net iets anders klinkt.

Die kleuren en expressiviteit zijn ook essentieel voor de tweede componist van de avond. Loewe heeft verschillende balladen getoonzet waarin de zanger vooral alles in het werk moet stellen om een boeiend verhaal te vertellen. Dietrich Fischer-Dieskau liet zich soms wel wat laagdunkend uit over die balladen (maar dat weerhield hem er niet van om een paar platen met Loewe-liederen op te nemen), maar liederen als Tom der Reimer of Herr Oluf zijn repertoirestukken waar een bevlogen zanger mee kan scoren. En Henk Neven bevliegt... als hij verschillende stemmen bovenhaalt voor bijvoorbeeld de Elfenkönigin en Thomas.

Een belangrijk deel van het succes is ook de verdienste van de pianist Hans Eijsackers. Het was ook de eerste keer dat ik hem hoorde. Hij is een liedpianist die zijn plaats naast de zanger opeist en zich niet naar achteren laat drukken. Hij beleeft er zichtbaar plezier aan om in de pianopartij allerlei details naar boven te brengen. En dat speelplezier draagt hij ook over aan het publiek. Je kan je hem nog het best voorstellen als een flamboyante versie van Wolfram Rieger...

Dat de zanger en de pianist twee zijden van eenzelfde medaille zijn, kwam nog het best tot uiting in het begin van het tweede deel met Schubertliederen. Eerst kregen we de virtuoze pianopartij van Der Schiffer. Het contrast met Meeres Stille daarna kon niet groter zijn. Normaal verwacht je daar van de zanger een constant mezza voce, wat Neven ook deed... maar halverwege, bij "Todesstille fürchterlich", vond hij plots een totaal andere kleur en textuur om de dramatiek van het moment toch iets meer in de verf te zetten.

Met dit duo is het luisteren naar Schubert een puur genot. Het was dan ook spijtig dat we maar één bisnummer - Am Flusse als originele keuze - kregen...

Publicatie: donderdag 18 mei 2017 om 22:24
Rubriek: Liedrecital