Die Blume von Hawaii in Dortmund

De "Berlijnse operettenkoning" Paul Abraham schreef rond 1930 een aantal succesvolle operettes. Die Blume von Hawaii is er daar één van, waar ik trouwens nog nooit eerder van gehoord had. Gisteren ging in de opera van Dortmund een nieuwe productie in première.

Jim Boy, Laya alias Suzanne Provence (foto © Björn Hickmann)

De productie werd omschreven als een "bühnenpraktische Rekonstruktion der Partitur". Ik dacht dat een operettepartituur en -libretto per definitie "bühnenpraktisch" is, maar soit. Misschien bedoelen ze daarmee dat ze een karakter toevoegen: Paul Abraham treedt zelf op en speelt tegelijkertijd de (spreek)rol van de Amerikaanse gouverneur in Hawaï. Dat geeft vooral de mogelijkheid om overbodige verwijzingen naar Abrahams biografie in het verhaal te verwerken. Hoe dan ook, Thomas Enzinger heeft een swingende regie gemaakt in een kleurrijk glitterdecor met overvloedige dansjes van choreograaf Ramesh Nair.

Maar het probleem van deze voorstelling is de muzikale kant: ze voeren deze operette uit als een musical. Naast een paar operazangers bestaat het gros van de bezetting uit musicalzangers. Iedereen wordt daarom op dezelfde manier zwaar versterkt. De textuur verdwijnt uit de stemmen, de balans wordt scheefgetrokken en het klankbeeld wordt van drie naar nul dimensies gereduceerd. Ze slagen er zelfs niet in om een ééndimensionaal stereo-geluid te produceren. Daarenboven was de versterking zo uitzinnig luid dat ik na tien minuten hoofdpijn had en blij was dat ik een uur later tijdens de pauze kon vluchten.

Een catastrofaal gemiste kans...

Publicatie: zondag 22 januari 2017 om 08:52
Rubriek: Operette