Il Grand' Inquisitor

Les contes d'Hoffmann in Wuppertal

Aangezien Offenbach Les contes d'Hoffmann niet helemaal afgewerkt heeft, wordt er vaak lustig geknipt en geschoven met aria's. Maar de ingrepen die ze in Wuppertal gedaan hebben, moet zowat het meest extreme zijn wat ik al meegemaakt heb. Het feit dat vier (4!) regisseurs hun zegje mochten doen, heeft daar misschien iets mee te maken.

Nu, op zich is het niet zo ver gezocht om de regie-opdracht aan vier regisseurs te geven. Elk verhaal dat Hoffmann vertelt, kan best op zichzelf staan. Maar het gevaar bestaat dat het geheel onsamenhangend wordt en/of dat niet elk bedrijf even overtuigend is. Charles Edwards schept het kader als regisseur van de Proloog en de Epiloog die zich grotendeels voor het brandscherm afspelen in een verlicht auditorium.

De voorstelling begint met de Muse, een ladderzatte blondine, die haar beklag doet dat Hoffmann niet meer van haar houdt en een nieuwe muze gevonden heeft in Stella. Ze doet dat in het Duits. De Proloog en de Epiloog krijgen we trouwens volledig in de Duitse versie, enkel Hoffmann zingt in het Frans. De opera wordt ook uitgevoerd met dialogen en niet met de gebruikelijke recitatieven... gezien de gebrekkige Franse uitspraak van de meeste zangers was dat misschien niet het beste idee.

Een vrouwelijke Lindorf kijkt toe vanop het zijbalkon. Tot zover gaat alles goed.

Het Olympia-bedrijf, geregisseerd door Nigel Lowery, is het meest geslaagde bedrijf. Hij inspireert zich op films als Dr. Caligari of Nosferatu met een navenant expressionistisch decor.

Cochenille sleept het lijk van een naakte vrouw over het podium, waar hij nog snel een hand van afzaagt en aan Spalanzani geeft om aan Olympia te monteren voor ze moet optreden. Er zijn nog andere constructiefouten aan de pop. Ze is redelijk aggressief en valt het publiek aan als een soort Dracula. Haar dans met Hoffmann wordt een pijpbeurt die ook faliekant afloopt en Hoffmann met een bebloede schaamstreek achterlaat.

Christopher Alden regisseert het Antonia-bedrijf in een besloten 19de-eeuwse kamer waarin Antonia opgesloten zit. Crespel kijkt van boven toe terwijl hij een viool bouwt. Dr. Miracle is een gouvernante die Antonia probeert te genezen... telkens als Antonia zingt hoest ze bloed dat breed uitgesmeerd wordt op het behang. Nicklausse is een zingend standbeeld van de godin Nike en speelt ook de rol van Antonia's moeder.

Het Giulietta-bedrijf wordt door Inga Levant in een krankzinnigengesticht geplaatst waar Dapertutto een toezicht houdende non is en Giulietta een verpleegster in een sexy rood pakje. Terwijl Hoffmann in de vorige bedrijven het bindmiddel is tussen de verschillende bedrijven, is hij hier één van de krankzinnigen. Het duel met Schlémil gebeurt met defibrillators, Hoffmann verliest zijn spiegelbeeld terwijl hij een koude douche krijgt en door Giulietta tot bloedens toe proper geschrobd wordt...

Het zal misschien opgevallen zijn dat de duivels een vrouwelijke invulling krijgen. De keuze om hiervoor Lucia Lucas te engageren zal daar ongetwijfeld in meegespeeld hebben. Lucas is een transgender en zingt als een vrouwelijke bariton. Vocaal is ze echter benedenmaats op zowel het vlak van intonatie, dynamiek als ritme. Gelukkig werden de helft van haar/zijn aria's gecoupeerd.

De drie geliefden van Hoffmann worden door één zanger gezongen. Dat is niet evident, meestal moeten er hier of daar wel concessies gedaan worden. In het geval van Sara Hershkowithz zijn dat er iets teveel. Voor Olympia heeft ze wel de hoge noten, maar ze zijn niet erg overtuigend. Haar Antonia is redelijk goed, maar voor Giulietta heeft ze totaal niet het nodige gewicht. De Muse en Nicklausse werden dan weer door twee zangeressen vertolkt, waarbij vooral Catriona Morison opviel als een mooie Nicklausse met warme mezzo.

Mickael Spadaccini is aanvankelijk een uitstekende Hoffmann. Hij zingt met een stralende tenor de Kleinzach-aria, maar af en toe voel je hem ook forceren. Dat breekt hem zuur op tijdens het Giulietta-bedrijf als zijn stem zo goed als in duigen ligt.

Publicatie: zondag 2 oktober 2016 om 08:34
Rubriek: Opera