Diana Damrau in Schwarzenberg

De namiddagrecitals op de Schubertiade zijn meestal niet altijd even uitverkocht als de avondrecitals. Maar als een wereldster als Diana Damrau, met Helmut Deutsch als begeleider, nog eens naar Schwarzenberg komt, dan zit de Angelika-Kauffmann-Saal letterlijk stampvol.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Het enige nadeel van diva's van het kaliber als Damrau is dat ze geen tijd nemen om de liederen in te studeren. Ze stond het hele recital voorovergebogen over haar pupiter, haar ogen geraakten niet los van de partituur. Het publiek zat er voor spek en bonen bij terwijl Damrau een CD-opname maakte in plaats van een liedrecital te zingen.

Voor sommige liederen kan ik die partituur wel begrijpen. Het is de bedoeling om dit en volgend jaar alle Schubertliederen te zingen en dat betekent dat er ook heel wat onbekende liederen passeren. Wie zou bijvoorbeeld het Frühlingslied op een tekst van ene Aaron Pollak kennen ? Maar ook het overbekende Frühlingsglaube kreeg ze niet zonder partituur gezongen.

En een fantastisch lentelied - het thema begint waarschijnlijk wel duidelijk te worden - als Das Lied im Grünen leek ze ter plaatse te ontdekken. Ze zag waarschijnlijk af en toe een woord waarmee ze iets wou doen, maar tegen die tijd was de piano al weer verder. Je zou al die vertragingen kunnen verkopen als rubato, maar daarvoor waren ze iets te onregelmatig.

Der Hirt auf dem Felsen hoort ook thuis in de reeks lenteliederen, al is het maar omwille van het onstuimige slotdeel. Daarvoor kregen ze het gezelschap van klarinettist Paul Meyer. Dit was zo ongeveer het beste van de hele avond, want het moet gezegd... technisch is ze ronduit verbluffend en ze zingt met een bangelijke perfectie.

Vooral in het middendeel "In tiefem Gram verzehr' ich mich" vertraagt ze het tempo dramatisch. Al het lijden en al de Sehnsucht van de herder worden schrijnend tastbaar zonder dat ze daarvoor concessies moet doen door bijvoorbeeld extra ademmomenten in te lassen. Een gelijkaardige vertolking had ze in petto voor de drie Walter Scott-liederen, bekend als Ellens Gesänge, met een uitgepuurde lijn voor Raste Krieger of een lang legato voor het bekende Ave Maria.

Hoedanook, een dergelijk eenzijdig recital maakt vooral duidelijk dat liedrecitals in de eerste plaats communicatie zijn tussen een zanger en het publiek. Ook een groot deel van het publiek leek, al dan niet bewust, aan te voelen dat ze "in 't zak gezet" waren, want het applaus achteraf was een stuk lauwer dan ik zou verwachten. Er kwamen toch nog twee bisnummers, Geheimes en An die Musik, uiteraard ook volledig gezongen met een partituur... zucht.

Publicatie: zondag 21 juni 2015 om 21:22
Rubriek: Liedrecital