Annick Massis in Straatsburg

We kennen Annick Massis allemaal als een uitmuntende belcantozangeres. Maar ze lijkt ook interesse voor het lied - of eerder de Franse mélodie - te tonen. Gisteren zong ze een stralend recital in de opera van Straatsburg, aan de (gesloten) piano begeleid door Antoine Palloc.

Ze begon verrassend met drie liederen van Messiaen. Pourquoi ? en Le sourire zijn uitgepuurde muziek met een ragfijne piano- en zanglijn. La fiancée perdue doet denken aan Saint François d'Assise. De mystieke sfeer die Massis wist op te roepen ging, zonder applaus, door in A Chloris en een vrij ingetogen vertolking van Si mes vers avaient des ailes.

Net zoals in haar operarollen is Annick Massis een toonbeeld van klasse en stijl, met een perfecte dictie en loepzuivere intonatie. Hoge noten schrikken haar niet af, waardoor ze Debussys's Apparition volledig piano kan zingen. Ook het slot van Oh, quand je dors zweeft hemels én piano door de zaal.

Bij dit eerste deel van de avond heb ik eigenlijk maar één bedenking. Alle liederen zaten ongeveer in dezelfde sfeer met een vergelijkbaar tempo. Niet dat ze er wat Poulenc of Satie moest tussenweven, maar toch... Iets meer variatie in de keuze van de liederen had de eentonigheid kunnen doorbreken.

Het tweede deel moest dan voor contrast zorgen. Daarvoor gingen ze grasduinen bij Italiaanse componisten en muziek die veel virtuozer is. Ze hebben een aantal liederen uitgezocht die ook opduiken in opera's. Zo heeft Puccini de muziek van Sole e amore gerecycleerd in het slotduet van het derde bedrijf van La bohème, Bellini's La ricordanza werd later "Qui la voce" en Chanson groenlandaise bevat de aanzet voor "Ebben, ne andrò lontana". Massis is onklopbaar als ze in de bovenste helft van haar stem zingt. Maar bij liederen die lager liggen, zoals Verdi's In solitaria stanza, ontstaat toch een vrij breed vibrato.

Ze eindigden met Il bacio, wat ik vooral ken van de opname van "The Unashamed Accompanist" waar Gerald Moore met zijn karakteristieke humor de pianobegeleiding van Arditi's lied belachelijk maakt. Maar wie luistert er naar de piano als Massis de hoge noten aan elkaar rijgt. Als tweede bisnummer zong ze Fior di margherita, ook van Arditi, met een schitterend openbloeiende stratosferische slotnoot. Net daarvoor had ze de bisnummers begonnen met Franchetti's Era di maggio, de Italiaanse versie van "Im wunderschönen Monat Mai".

Publicatie: woensdag 6 mei 2015 om 08:11
Rubriek: Liedrecital