Julian Prégardien in AMUZ

Haydn componeerde Die sieben letzte Worte unseres Erlösers am Kreuze oorspronkelijk als een orkestwerk, maar later ontstonden ook versies voor strijkkwartet of piano. Gisteren speelde pianist Frank Agsteribbe dit werk in de stemmige Sint-Augustinuskerk van AMUZ op pianoforte.

De Sieben letzte Worte bestaan uit een "Introduzione" en zeven sonates, de afsluitende "aardbeving" werd niet uitgevoerd. Een puur piano-concert zou me maar matig kunnen boeien, maar de componist Frank Agsteribbe heeft dit werk aangevuld met acht gezangen, één na elke sonate, uitgevoerd door Julian Prégardien.

Die gezangen moeten voor een meditatief moment zorgen. Aanvankelijk zou je verwachten dat de teksten gezocht zouden worden in het passieverhaal. Maar hij kwam uit bij teksten uit "Het boek Job" waarin - zoals hij in het programmaboekje schreef - "de onschuldige zijn bitterheid uitschreeuwt over het onrecht dat hem is aangedaan". Na de laatste sonate volgt Psalm 131 Herr, mein Herz ist nicht hoffärtig zodat de avond toch met een hoopvolle noot afgesloten kon worden.

De acht gezangen zijn redelijk gevarieerd. De eerste twee beginnen bijvoorbeeld volledig a capella. Andere liederen zijn meer dramatisch of declamatorisch opgevat. De pianopartij wordt vaak tot een minimum beperkt, ze contrasteert hoedanook sterk met de muziek van Haydn. Prégardien zong de gezangen met zijn kloeke tenor, waarvoor hij bijna zijn volledige tessituur nodig had. Hij bespeelde tevens het volledige spectrum van zijn dynamisch bereik.

Agsteribbe heeft zijn compositie Ernste Gesänge genoemd. Het is dan ook onvermijdelijk om aan Brahms te denken, wiens Vier ernste Gesänge ook gecomponeerd is op Bijbelteksten. Dé vraag is natuurlijk of de Ernste Gesänge ook op zichzelf kunnen staan als een liedcyclus in een "gewoon" recital. Gezien de variatie tussen de liederen lijkt me dat niet onmogelijk...

Publicatie: vrijdag 27 februari 2015 om 18:06
Rubriek: Liedrecital