Stéphane Degout in de Munt

Het recitalseizoen ging vrijdag van start in de Munt met een Frans duo. Bariton Stéphane Degout en pianist Michael Guido brachten een Duits-Frans-Italiaans programma.

We kennen Stéphane Degout voornamelijk van zijn operavertolkingen in de Munt. En het is met deze ingesteldheid dat hij ook liederen zingt. Het was dan misschien geen al te grote verrassing dat weer Liszts Petrarca-sonetten opdoken aan het einde van de avond. Het zijn liederen waarin een operazanger zich eens kan laten gaan en dat deed Degout dan ook, met vooral een geslaagde Pace non trovo.

Aan het andere einde van de avond en het expressieve spectrum stond een selectie Mörike-Lieder van Hugo Wolf. Als hij effectief dit repertoire wil zingen, dan is er wel nog werk aan de winkel. Hij zingt vooral de noten, de tekst die erbij hoort verdwijnt naar de achtergrond. Zelfs in een lied als Der Jäger gebeurde totaal niets. Er werd geen spanning opgebouwd, geen verrassende "Gesunder Knall" of liefdevolle "und küss und hab' mich wieder". Auf ein altes Bild was marginaal beter, maar ik had niet de indruk dat hij het schilderijtje voor zich zag waarover hij zong. In Der Feuerreiter ontbrak dan weer de geheimzinnige sfeer.

Richard Strauss ligt hem beter. Geduld was bijvoorbeeld mooi opgebouwd en eindelijk was er ook enige frasering te horen. Maar die verdween dan weer bij Befreit of Allerseelen. De grote boog ontbrak en hij leek vooral van pauze naar komma te zingen. Het recital had de titel "Horizons" meegekregen, ongetwijfeld geïnspireerd op Faurés laatste liedcyclus L'Horizon chimérique. Misschien omdat het zijn moedertaal is, maar in het Frans repertoire weet hij veel beter te overtuigen dan in het Duitse. Om af te sluiten brachten ze nog twee bisnummers: Strauss' Traum durch die Dämmerung en Poulencs Hôtel.

Tenslotte vielen me nog twee tics op. Hij legt regelmatig zijn hand ín de piano - dat heb ik nog nooit gezien - alsof hij de vibraties van de pianosnaren wil voelen. Iets storender is het feit dat hij zich na elke lied wegdraait van het publiek en zich naar zijn pianist keert om naar de piano-naspelen te luisteren... Maar in een liedrecital het contact met het publiek verbreken is dodelijk.

Publicatie: zondag 14 september 2014 om 18:51
Rubriek: Liedrecital