IMKEB 2014 - Finale, dag 2

Het gemiddelde niveau van de tweede finaledag lag beduidend hoger dan dat van de eerste dag... en op basis van de prestaties van de vorige ronden denk ik niet dat het nog beter gaat worden, een enkele uitschieter niet te na gesproken. Het orkest speelde deze keer ook minder overweldigend dan gisteren.

Sarah Laulan (mezzo, Frankrijk, 29 jaar) had - ondanks de beperkingen van de repertoirelijst - toch weer een eigenzinnig programma samengesteld, met een opvallend dramatisch eerste deel. Ze begon met een intense uitvoering van Ich hab'ein glühend Messer. Ze werd af en toe nog toegedekt door het orkest, maar in dit geval ligt dat meer aan Mahler dan Roland Böer. De monoloog van Waltraute uit "Götterdämmerung" is een onverwachte keuze voor een zangwedstrijd. Laulan bracht een spannende vertolking die een doordeweekse Brünnhilde zou kunnen overtuigen om de Ring toch op te geven. Ook Give him this orchid uit Brittens "The rape of Lucretia" is uitzonderlijk, waarbij ze weer haar slepende stijl bovenhaalt.

Het Wiegenlied uit Mussorgsky's "Liederen en dansen van de dood" is een atypisch wiegenlied. Het is inhoudelijk verwant met "Erlkönig", maar dan met een moeder die haar baby vruchteloos probeert te beschermen tegen de dood. Het lied is Laulan op het lijf geschreven. De verschillende karakters worden niet enkel visueel uitgebeeld (de klassieke truuk door het aandachtspunt telkens te verplaatsen), maar ook vocaal worden de lijzige dood en de paniek van de moeder magistraal gedifferentieerd. Voor mij was dit het hoogtepunt van de finale... tot nu toe.

Na al deze dramatiek, kwam Cruda sorte uit "L'Italiana in Algeri" als een verrassing. Maar met haar donker altregister beheerst ze ook dit repertoire en laat ze goede coloraturen horen. Haar stem is ook ideaal voor Carmens Habanera... eindelijk horen we het nog eens met verleidelijke kleur van een donkere mezzo.

Hyesang Park (sopraan, Korea, 25 jaar) bracht weer typisch wedstrijdmateriaal. Ze begon als opwarmertje met Strauss' Ständchen. Ze heeft ook in de eerste ronde en halve finale liederen van Strauss gezongen, telkens met overdreven opera-gebaren. Maar derde keer, goede keer... Eindelijk klonk een Strauss-lied als een lied, al liet ze af toe nog een toon vallen. In tegenstelling tot de vorige rondes, liet ze nu ook al haar acteerkunsten achterwege. Amina's Care compagne werd daardoor wel slaapverwekkend. Haar coloraturen kunnen ook nog beter, zeker als een staccatoloopje vervangen wordt door een portamento.

Ze zong Manons Cours-la-Reine-scène in degelijk Frans en ze liet een paar redelijk goede trillers horen. Ik kan me Park nog niet voorstellen in het derde bedrijf van "La traviata", maar de lange scène van Violetta E strano ... Sempre libera uit het eerste bedrijf doet ze wel goed. De verschillende delen kunnen wel nog meer onderscheiden worden en ze glijdt soms naar hoge noten in plaats van ze perfect in het midden te raken.

Daniela Gerstenmeyer (sopraan, Duitsland, 29) is sinds de eerste ronde één van mijn favorieten. Net zoals Laulan komt ze ook met een origineel programma zonder flitsende coloraturen of aria's waarmee ze gemakkelijk het publiek op haar hand kan krijgen. We kregen een serieuze brok oratorium te horen en ook de twee opera-aria's zijn eerder van het intieme type... zoals Handels Piangerò la sorte mia uit "Giulio Cesare". Haar stem projecteert mooi in het PSK, waardoor haar recitatief aan duidelijkheid niets te wensen overliet. De aria wordt versierd met subtiele trillers. Na een opgewonden B-deel brengt ze fijne variaties in het da capo-gedeelte.

De sopraanpartij uit "Ein deutsches Requiem", Ihr habt nun Traurigkeit, bracht ze met goede frasering. Voor Zerfliesse mein Herze uit de "Johannes-Passion" kwamen de houtblazers naar voor en namen net achter haar plaats. Verder aangevuld met één cello zorgde dat voor de nodige intimiteit, zodat Bachs lange lijnen mooi tot hun recht kwamen. Pamina's Ach, ich fühl's was de tweede parel van de avond, na Laulans Mussorgsky-lied. Technisch benadert ze de perfectie met ook hoge noten die mooi binnen de dynamische lijn van de aria blijven. Ze eindigde met Höre, Israël uit Mendelssohns "Elias". Meteen met haar eerste woorden dwingt ze je om te luisteren. Haar expressieve tekstprojectie doet de rest.

Publicatie: donderdag 29 mei 2014 om 22:34
Rubriek: Concert