Faust in Amsterdam

De eerste productie van La Fura dels Baus die ik ooit zag, was La damnation de Faust in de Salzburgse Felsenreitschule. Vijftien jaar later regisseren ze de Gounod-Faust in Amsterdam. Het is uiteraard een moderne productie, maar één die toch goed leesbaar is. En met Marc Minkowski kregen we ook muzikaal een indrukwekkende voorstelling.

foto © Ruth Walz

Zoals gewoonlijk geven ze de productie een technologische inslag. Faust is nog altijd een (relatief jonge) wetenschapper, die tien jaar gewerkt heeft aan het Homunculus-project "at the Amsterdam high-performance computer center of the cell biology" zoals het in grote letters geprojecteerd wordt. Hij wenst de jaren die hij tijdens zijn onderzoek verloren heeft, terug te winnen. In zijn lab zien we zuilen met kabels en daarin menselijke gedaanten. Het zouden een soort incubators kunnen zijn waardoor Fausts experimenten een Frankenstein-trekje krijgen. Een deel van het vrouwenkoor bestaat dan ook uit Barbiepop-achtige creaties. De andere helft van het vrouwenkoor bestaat uit rondborstige matrones.

Regelmatig worden teksten geprojecteerd (om een of andere reden in het Engels) om een karakter aan te kondigen, zoals "Valentin, the underdog" of "Marguerite, the untouchable", wat me vrij overbodig lijkt. In de kathedraalscène scrollt dan weer de tekst "thou shall not commit adultery" voorbij, wat ook niet helemaal correct is.

Zoals vaak, is Méphistophélès de meest interessante rol. In deze productie evolueert hij naar het evenbeeld van de verjongde Faust... via een Christusfiguur in de kathedraal. Mikhail Petrenko is op zijn best in het diepe register van de duivel. Hij zingt een schitterende kathedraalscène, maar met "Le veau d'’or" zat hij aan de grens van zijn stem. In het algemeen zou iets meer Franse elegantie op zijn plaats zijn. Ter info: zijn bio vermeldt dat hij Dulcamara gaat zingen in de Vlaamse Opera...

De rest van de bezetting - die trouwens behoorlijk correct Frans zingt - bestaat allemaal uit nieuwe namen voor mij...

Michael Fabiano is een wisselvallige Faust. Voor de oude Faust gebruikt hij iets meer baritonale kleuren. Zijn stem projecteert goed, maar de hoge do van "Salut, demeure chaste et pure" was niet echt mooi. In het duet met Marguerite "O nuit d'amour, ciel radieux" liet hij een mooie voix mixte horen met een mezza voce dat wel niet altijd even stabiel is.

Irina Lungu wordt lichtjes overwelmd door het drama van de kathedraalscène, maar zingt voor de rest een sprankelende Marguerite met een uitstekende Juwelenaria. Marianne Crebassa was voor mij dé ontdekking van de avond als een Siebel met een mooie donkere mezzo. Florian Sempey stelde teleur als Valentin en dan vooral met "Avant de quitter ces lieux". Hij was beduidend beter in zijn sterfscène.

Publicatie: woensdag 14 mei 2014 om 12:03
Rubriek: Opera