Manfred in Parijs

Genoveva is de enige opera van Schumann waar ik me van bewust was. Maar in diezelfde periode schreef hij ook muziek voor een ander theaterwerk, Manfred, gecomponeerd in het jaar 1848. Met deze opvoering voegt de Opéra Comique weer een rariteit toe aan haar repertoire.

foto © Julien Etienne

Manfred is geen opera, maar een "Dramatisches Gedicht" op basis van het gelijknamig gedicht van Lord Byron uit 1817. Manfred is een Faustiaans karakter dat getormenteerd wordt door wroeging nadat hij zijn geliefde Astarte gedood heeft. Hij trekt zich terug in de natuur, meer bepaald de Zwitserse alpen, en gebruikt zijn krachten om geesten op te roepen in de hoop dat zij hem kunnen helpen om te vergeten.

Het is een werk dat in de lijn ligt van de gotische werken die toen in de mode waren, denk bijvoorbeeld aan Der Freischütz, Der Vampyr of zelfs Der fliegende Holländer. Schumanns werk is in de eerste plaats een toneelstuk, waarbij Manfred een acteur is. Af en toe ontwikkelt zijn tekst in een "Melodram", begeleid door het orkest. De geesten worden daarentegen wel door zangers vertolkt.

De gesproken tekst werd vertaald in het Frans, maar de gezongen delen bleven wel in het Duits. De acteur Pascal Rénéric neemt niet alleen de titelrol voor zijn rekening, maar ook alle andere mannelijke rollen. Daarbij wijzigt hij zijn stem (die trouwens versterkt wordt) zodat hij in dialoog met zichzelf kan treden en de waanzin van zijn romantische ziel nog wat verder drijft.

Regisseur Georges Lavaudant heeft een donkerzwarte enscenering gemaakt. Op een donkere scène zorgen een paar welgemikte spots voor de belichting terwijl in de achtergrond beelden opdoemen van wolken of donkere wouden. Manfred gaat af en toe op een rots staan en met de wolken achter hem kan de verwijzing naar "Der Wanderer über dem Nebelmeer" - Friedrichs schilderij stamt uit dezelfde periode als Byrons gedicht - geen toeval zijn.

Publicatie: maandag 16 december 2013 om 17:24
Rubriek: Opera