Don Giovanni in deSingel

Met The Ministry of Operatic Affairs zijn de Lage Landen een nieuw reizend operagezelschap rijker. Gisteren ging hun eerste productie, Don Giovanni, in première in deSingel.

foto © David van Mieghem

Het is eigen aan een reizend gezelschap dat ze verschillende zalen moeten kunnen bespelen om niet afhankelijk te zijn van het al dan niet aanwezig zijn van orkestbak, coulissen of toneelmachinerie. Centraal op het podium wordt een open speelvlak gecreëerd van pakweg 20 m². Decors en rekwisieten worden tot een minimum beperkt: een paar planken en gordijnen, een paar stoelen en tafels moeten volstaan. Links is het orkest - Le Concert d'Anvers - opgesteld, rechts het continuo en het koor.

Het gezelschap wil "transparante ensceneringen" brengen. De regie van Korneel Hamers slaagt daar gedeeltelijk in. Iedereen blijft op het podium staan, inclusief het koor, ook als ze niets te doen hebben. Vooral in het eerste bedrijf geeft dat een rommelige en onoverzichtelijke indruk. Het tweede bedrijf (waar wel een en ander in geknipt werd) is op dat vlak veel duidelijker. De oplossing voor de kerkhofscène was een van de betere ideeën. Don Ottavio kruipt op een ladder en speelt het standbeeld van de Commendatore, terwijl Masetto door een trechter zingt. Op die manier krijgt de wraakactie een bijkomende en logische dimensie. Het is dan spijtig dat dit idee niet verder ontwikkeld werd in de slotscène.

De bezetting betaat hoofdzakelijk uit jonge zangers, die op deze manier ervaring kunnen opdoen met grote rollen. Daarvoor alleen al verdient dit initiatief alle lof. Ze worden ondersteund door een oude rot in het vak, met Werner van Mechelen als een uitstekende Don Giovanni. Ondanks het zwaardere Wagner- en ander repertoire dat hij de laatste jaren gezongen heeft, heeft zijn stem toch niet moeten inboeten aan flexibiliteit om nog altijd Mozart te kunnen zingen. Maar het is vooral zijn ervaring die opvalt. Hij kan de vrijheid nemen om de tekst in te kleuren zonder zich veel zorgen te moeten maken over zijn zangtechniek.

Bij de rest van de bezetting is het vooral Liesbeth Devos die over vergelijkbare mogelijkheden beschikt om een volwassen en geloofwaardige Zerlina neer te zetten. De Duitse bas-bariton Norman Patzke heeft een mooie stem, maar zingt Leporello's Cataloogaria met een soms wat korte adem. Matthew Zadow zong zowel Masetto als de Commendatore, zonder de echte ronkende diepte. Britt Truyts heeft een aangename donkerte in haar stem om Donna Elvira gestalte te geven. Peter Gijsbertsen was als Don Ottavio de zwakke schakel. Zijn weliswaar mooie stem projecteert nauwelijks en tegen het einde van het eerste bedrijf klonk ze al vermoeid. Lisette Bolle was een verdienstelijke Donna Anna, die weinig problemen heeft met de versieringen van "Non mi dir". Deze jonge bezetting is de moeite van het beluisteren waard, maar kan op het vlak van expressie zeker nog groeien terwijl ze de komende weken Vlaanderen rondtrekken.

Publicatie: maandag 7 oktober 2013 om 17:58
Rubriek: Opera