Annette Dasch in Schwarzenberg

Het is al geruime tijd geleden dat ik Annette Dasch nog live gehoord heb. De laatste keer was zes jaar geleden, ook in Schwarzenberg en ook met Wolfram Rieger als pianist. Sindsdien heeft haar carrière een hoge vlucht genomen met jong-dramatische Wagnerrollen als Elsa en Elisabeth in München en Bayreuth.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Haar stem is vooral op technisch vlak indrukwekkend geëvolueerd. Haar adem zit nu goed, waardoor ze een ragfijn piano tot achterin de zaal kan projecteren en ze lange frases in één adem moeiteloos gezongen krijgt. Ze kan ook noten zuiver uit het niets plukken, dat was vroeger ook anders. Ze doet soms nog wel een paar rare dingen, zoals forte hoge noten zingen terwijl ze inademt... wat een vreemde verwrongen klank geeft. Soms haalt ze ook haar boventonen uit haar klank, wat na verloop van tijd gemanieerd overkomt.

Ze begon met Schumanns Kerner-Liederkries (opus 35). Deze liederen zijn bijna het exclusieve domein van baritons, ik heb het wel al eens met een mezzo gehoord, maar nog nooit met een sopraan. Het klonk dan ook totaal anders dan wat ik van haar collega-baritons gewend ben. Maar ze lijkt redelijk goed de soms raadselachtige aanwijzingen van Schumann te volgen (ik weet niet wat een zanger met de aanduiding "Innig, phantastisch" bij Sehnsucht nach der Waldgegend moet aanvangen).

Stirb, Lieb' und Freud' en Auf das Trinkglas eines verstorbenen Freundes waren twee liederen waarbij ze alle hoeken en kanten van het pianissimo exploreerde. Stille Liebe en Stille Tränen (door Schumann als "Sehr langsam" aangeduid) was een experiment in hoeverre die traagheid gerokken kan worden... tot de liederen letterlijk uit elkaar vielen. De twee laatste liederen, Wer machte Dich so krank ? en Alte Laute, zijn getoonzet op dezelfde melodie alleen moet het laatste lied nog trager en stiller uitgevoerd worden dan het voorlaatste. Dasch maakte er een lang uitgebouwd pianissimo lied van. Ik vond deze uitvoering een interessant experiment waarbij de grenzen van de partituur afgetast werden, maar het geheel was als liedcyclus niet echt overtuigend.

Na de pauze gingen ze een iets lichtere toer op, met liederen van Mendelssohn op gedichten van Heine. Auf Flügeln des Gesanges had nog wat van het experiment met Schumann. Maar voor Morgengruß en het aanstekelijke Neue Liebe wierp ze al haar expressieve middelen in de strijd. Ze sloten af met Wagners Wesendonck-Lieder, liederen die me redelijk koud laten. Voor deze liederen haalde ze haar grote stem boven, mooi gecultiveerd zonder te overdonderen. Het meest opmerkelijke incident was dat een fan na Im Treibhaus een luide bravo riep, die geen gevolg kreeg, waarop Annette Dasch de slappe lach kreeg...

Publicatie: vrijdag 6 september 2013 om 12:30
Rubriek: Liedrecital