Albert Dohmen in de Munt

De eerste lentedag van het jaar, de finaleweek van de Konigin Elisabethwedstrijd en een zanger die niet meteen bekend staat als een liedzanger maakten dat Albert Dohmen en zijn pianist Adrian Baianu gisteren een liedrecital gaven in een quasi lege Munt... de parterre geraakte amper gevuld.

Op het programma stond een grotendeels laat-romantisch Duits programma. Ze begonnen met de Petrarca-sonetten van Liszt, drie liederen die wel vaker door operazangers uitgekozen worden. Dohmen maakte niet meteen een grote indruk. In de hoogte kregen we vooral veel gebrul te horen, soms meer declamatie dan zang, in twijfelachtig Italiaans. Een pupiter met de partituur moest als geheugensteun dienen gedurende het volledige recital. Het is een interessante optie om Benedetto sia 'l giorno als een Napolitaanse canzone te benaderen, maar dat vereist wel enige lichtheid. Nu klonk het als een olietanker die door de kanalen van Venetië peddelt.

De overgang naar Hugo Wolfs Michelangelo-Lieder was een opvallende verbetering. Het eerste lied, Wohl denk ich oft an mein vergangnes Leben, kreeg wel niet de nodige pianistieke opbouw mee. Maar Alles endet, was entstehet is een lied dat uit de mond van een Wotan zou kunnen komen. Dat soort trage beschouwende liederen blijkt Albert Dohmen beter te liggen. De pianist leek ook tevreden en stond nadien recht om applaus in ontvangst te nemen. Toen dat uitbleef, besefte hij dat er nog een derde lied was. Dit incidentje zorgde wel voor een klik bij de pianist. Tot dan toe was hij een brave begeleider die op de achtergrond bleef. Nu leek het wel alsof hij zich moest bewijzen en we kregen in Fühlt meine Seele das ersehnte Licht een veel presentere piano.

Na de pauze bleef de kwaliteit van de uitvoering crescendo gaan. Eerst met vijf liederen van Pfitzner. Ook hier was Dohmen op zijn best in liederen als Im Herbst of Sehnsucht. Ze eindigden het programma met hoogtepunten uit het oeuvre van Richard Strauss. In Heimliche Aufforderung werden de climaxen weer wat te veel gebruld, maar Die Nacht of Morgen waren aanvaardbaar goed.

Ik vrees wel dat Albert Dohmen nooit een begenadigd of meeslepend liedzanger zal worden. Voor het enige bisnummer keerde hij terug naar zijn natuurlijk habitat en zong hij Gurnemanz' "Du siehst, das ist nicht so", de Karfreitags-Zauber uit Parsifal, wat nogal uitgemergeld overkwam met enkel een piano.

Publicatie: dinsdag 28 mei 2013 om 15:48
Rubriek: Liedrecital