La favorite in Parijs

Het Théâtre des Champs-Elysées viert dit jaar zijn eeuwfeest. Dit weerspiegelt zich in de programmatie van het seizoen die grasduint in de geschiedenis van het theater... de Ballets Russes en de "Sacre du printemps" mogen niet ontbreken, maar ook opera's als Benvenuto Cellini (het inhuldigingsgala van 1913) of Pénélope van Fauré (gecreëerd in het TCE) staan op het programma. Gisteren voerden ze een andere Franse opera op... Donizetti's La favorite.

Op een aantal vlakken was het een ontgoochelende voorstelling. De regie van Valérie Nègre kwam amateuristisch over. Op een grotendeels leeg podium laat ze de solisten regelmatig knielen en over de grond kruipen... iets wat een Spaanse koning nooit zou doen en wat vooral het gebrek aan fantasie aantoont van de regisseur. De koorregie is knullig en bij momenten belachelijk als het koor poses aanneemt, musicaldansjes doet of onhandig probeert te dansen. Pijnlijk. De Luikse chef-dirigent Paolo Arrivabeni leidde dan weer een slaapverwekkende uitvoering die nauwelijks verder dan een gezapig andante kwam. Af en toe laat hij pauzes vallen die het ritme totaal breken, waarschijnlijk wachtend op applaus dat meestal niet kwam. Pijnlijk.

Gelukkig waren de drie protagonisten wel van een behoorlijk niveau. Twaalf jaar geleden heeft de opera van Luik ook La favorite opgevoerd. De rol van de Spaanse koning Alphonse XI werd toen gezongen door een nog jonge en onbekende bariton. Ondertussen is dezelfde Ludovic Tézier uitgegroeid tot een van de belangrijkste Franse baritons van het moment. Met zijn bronzen stem zingt hij een nobele "Léonor, viens, j'abandonne". Marc Laho is een andere Luikse connectie. Hij zingt Fernand met zijn heldere tenor. De hit van de opera, "Ange si pur", krijgt wel een paar vreemd klinkende hoge noten mee.

De "favoriete" Leonor di Gusmán werd vertolkt door de Britse mezzo Alice Coote. Ze is geen flamboyante of erg charismatische zangeres, maar eerder een integere muzikante. Haar lyrische mezzo moet ze wel af en toe in een borststem forceren om de lage noten resonant te produceren en er zit wat ruis op de overgang naar haar hoog register dat op zich wel mooi straalt. Ze zong "Oh, mon Fernand" - de ándere hit uit de opera - met een uitgebreid scala aan emoties. Maar het is met haar sterfscène dat ze het meest overtuigde.

Publicatie: woensdag 20 februari 2013 om 09:47
Rubriek: Opera