Manon Lescaut in de Munt (2/2)

Vandaag zag ik weer (een halve) Manon Lescaut, deze keer in de tweede bezetting die ook geplaagd werd door ziekte van de tenor...

foto © Karl Forster

Vorige week, moest Hector Sandoval de voorstelling nog redden. Ondertussen is hij ook ziek, maar hij zou toch proberen het einde van de voorstelling te halen. In tegenstelling tot bij Brandon Jovanovich, was het bij Sandoval vanaf de eerste noot duidelijk dat er iets mis was. In "Tra voi, belle, brune e bionde" klonk zijn volledig laag register hees. De rest van de stem was aanvankelijk nog redelijk. In het tweede bedrijf bleef van zijn legato niets meer over en neigde hij meer naar markeren dan zingen. Allemaal zeer pijnlijk, ook voor het publiek.

Amanda Echalaz was de tweede Manon. Haar stem heeft iets meer metaal in vergelijking met Eva-Maria Westbroek, waardoor ze vlot door het orkest zingt... maar daarmee is ook het beste gezegd. Ze zingt nooit met een constante homogene lijn. "In quelle trine morbide" klapte open en dicht als een accordeon en regelmatig flakkerde haar vibrato op. Haar hoogste noten zijn wel juist, maar als ze die forte moet zingen dan doet ze dat op een onorthodoxe manier met gespannen lippen en achteruit getrokken kin. Voor een nog jonge sopraan klinkt dat allemaal zeer beangstigend.

Het deel na de pauze heb ik gelaten voor wat het was en ik weet dus niet of Sandoval effectief het einde van de voorstelling gehaald heeft...

Publicatie: woensdag 6 februari 2013 om 22:14
Rubriek: Opera