Christiane Oelze in het Conservatorium

Het is al tien jaar geleden dat ik Christiane Oelze nog eens in een liedrecital gehoord heb. Ze trad vandaag nog eens op in het frisse Brussels Conservatorium samen met het Nash Ensemble.

De Chansons madécasses waren een opdrachtwerk met als eis dat de zanger begeleid moest worden door een piano, fluit en cello. Het is geen alledaagse combinatie waardoor je zelden de kans krijgt om dit werk opgevoerd te horen. Maurice Ravel gaat heel creatief om met de mogelijkheden van de instrumenten, waardoor bevreemdende en zeer modern aandoende effecten ontstaan om de Afrikaanse sfeer van Madagaskar op te roepen. Net zoals bijvoorbeeld zijn Histoires naturelles zijn deze drie liederen gecomponeerd op prozateksten.

Het zouden interessante liederen kunnen zijn, maar Oelze schoot schromelijk tekort. Ze heeft nooit een grote stem gehad, maar die is wel voldoende om de zaal van het Conservatorium te vullen. Vroeger kon ze haar twijfelachtige techniek nog enigszins verdoezelen met jeugdig enthousiasme. Ondertussen is haar hoogte onbetrouwbaar geworden. Voor elke iets hogere noot gooit ze haar hoofd achteruit alsof ze Brünnhildes strijdkreet gaat hojotoho-en. Wat echter uit haar keel komt, klinkt hees en dof en niet altijd juist.

Voor de tweede liedcyclus hadden ze La bonne chanson uitgekozen. Deze liederen, op teksten van Paul Verlaine, zijn uiteraard bekend in de versie met piano. Gabriel Fauré heeft echter ook versie voor piano en strijkkwartet gecomponeerd... die hij zelf overigens niet echt geslaagd vond, in die mate zelfs dat hij afraadde om ze uit te voeren. De bijdrage van het strijkkwartet is inderdaad niet zo belangrijk en minder creatief dan wat Ravel allemaal bedenkt.

Dit zou een vreugdevolle liedcyclus moeten zijn. Verlaine schreef de gedichten voor zijn verloofde Mathilde Mauté en Fauré droeg zijn liedcyclus op aan zijn geliefde Emma Bardac (alhoewel zij uiteindelijk met Debussy zou trouwen). Maar ook hier worstelt Oelze zich weer door liederen als La lune blanche luit dans les bois en weet ze niet de "joie" van J'allais par des chemins perfides over te brengen. In zijn geheel was er weinig evolutie in haar vertolking van La bonne chanson. Het feit dat haar ogen geen seconde de partituur loslieten, droeg ook niet bij tot een boeiend concert. Spijtig.

Publicatie: donderdag 24 januari 2013 om 23:15
Rubriek: Liedrecital