Verdi Requiem in het PSK

Het podium van het PSK stond gisteren stampvol voor een uitvoering van het Requiem van Verdi, met zelfs nog een paar extra trompetten in de voorste loges. Het Brussels Philharmonic kwam onlangs nog in het nieuws omdat ze overgeschakeld zouden zijn op tablets, maar voor dit concert gebruikten ze toch nog de klassieke papieren partituren. Dirigent Michel Tabachnik deed het echter allemaal uit het blote hoofd.

Voor de uitgebreide koorpassages hadden het Vlaams Radio Koor en het Octopus Symfonisch Koor de handen in elkaar geslagen en het resultaat mocht er zijn. Van een onwaarschijnlijk piano ingezet "Requiem" tot een losbarstend "Dies irae" klonk alles fantastisch homogeen alsof het uit één mond kwam met pakweg negentig hoofden.

De sopraan Katrin Kapplusch zwabberde een groot deel van de avond heen en weer, met soms een dunne stem, dan weer vol en krachtig, soms genepen, dan weer met piano hoge noten. Maar haar 'moment de gloire' komt op het einde. Voor het "Libera me" gaat ze letterlijk tussen het koor staan en wisselt een gedreven recitatief af met prachtige spinto-gekleurde frases. Natascha Petrinsky liet een grote indruk na. Ze heeft een unieke, enigszins metaalachtige, klank die moeilijk harmonieert met een andere stem, zoals bijvoorbeeld met de sopraan tijdens het "Agnus Dei". Maar als ze solo zingt tijdens het "Liber scriptus" of bij haar inzet van het "Lacrimosa" kwam er een massieve muur van klank de zaal in die mijn haar deed rechtstaan.

De Amerikaan Chad Shelton is een nieuwe naam voor mij. Hij heeft een vol-lyrische tenor met een licht-nasale stem die goed projecteert en die in de hoogte naadloos aansluit bij de rest van zijn stem. Het "Ingemisco" zong hij met een goed zittend mezza voce dat misschien toch iets meer piano had gemogen. De bas Christof Fischesser hebben we vorig jaar leren kennen als Padre guardiano in de Vlaamse Opera. Ook in het Requiem werkt zijn warm timbre perfect tot in de dieptes van het "Confutatis maledictis".

Het enige minpunt van het concert heeft te maken met BOZAR. Ze vonden het blijkbaar geen probleem om tot een half uur na het begin van het concert nog tientallen (!) mensen binnen te laten. Ongezien en ongehoord.

Publicatie: zondag 16 december 2012 om 09:49
Rubriek: Oratorium