Meisterkurs in Schwarzenberg

De week van de Schubertiade Schwarzenberg die ik dit jaar meegemaakt heb, was één van de zwakkere edities van de afgelopen jaren... afgezien van de ontdekking van de fantastische jonge tenor Mauro Peter. Maar naast de liedrecitals worden ook "master classes" georganiseerd. Tot nu toe was Dietrich Fischer-Dieskau de eerste keuze als "Meister". Die rol wordt nu stilaan overgenomen door Thomas Quasthoff en Justus Zeyen. Afgelopen week leidden ze weer tijdens vijf voormiddagen een master class, die ze opdroegen aan wijlen Dietrich Fischer-Dieskau, met drie mezzo's, twee (bas)baritons en vier pianisten.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

De vijf zangers zijn technisch van een behoorlijk goed niveau, alhoewel er bij iedereen nog wel een en ander te verbeteren valt. Tijdens een publieke les werkt Thomas Quasthoff niet aan techniek, hoogstens maakt hij een opmerking als een zanger zijn steun verliest en op zijn keel begint te zingen. Zijn lessen zijn vooral gericht op interpretatie en het zoeken naar kleuren... wat ook voor het publiek het meest interessant is. Tegelijkertijd werkte Justus Zeyen met de pianisten, met extra sessies zonder publiek.

Thomas Quasthoff is waarschijnlijk een van de meest extroverte zangers die er ooit geweest zijn en dat weerspiegelt zich ook in zijn lessen. Hij probeert zijn ideeën over te dragen op de studenten door grapjes te maken of voor te zingen. Hij vertrekt altijd vanuit de tekst en de partituur en lijkt minder geïnteresseerd in de achtergrond van een lied, zoals bijvoorbeeld Dietrich Fischer-Dieskau deed.

De master classes werden zeer goed bezocht, niet in het minst omdat Quasthoff een begenadigde "entertainer" is. Maar ik vermoed dat ook veel mensen kwamen luisteren naar hoe de zingende Quasthoff klinkt. Eerder dit jaar besliste hij om niet meer op te treden nadat de emotionele shock na het overlijden van zijn broer aan longkanker zijn stem te veel beïnvloed zou hebben. Tijdens de lessen zong hij regelmatig voor en eerlijk gezegd is er eigenlijk geen verschil hoorbaar hoe hij nu (fragmenten van) Erlkönig zingt en twee jaar geleden. De kleur, de dynamiek, het timbre, de stembeheersing zijn er nog altijd... enkel een paar hoge noten klinken minder zeker, maar dat zou ook kunnen omdat hij waarschijnlijk niet ingezongen was.

Het emotionele moment van de week was echter tijdens de les van een Spaanse mezzo die beslist had om op Mahlers Rückert-Lieder te werken, inclusief Ich bin der Welt abhanden gekommen. Het zou best zijn favoriete lied kunnen zijn, het was ook het enige lied waarvoor hij niet de partituur vroeg. Op een bepaald moment neemt Justus Zeyen de piano over om een detail te illustreren, Quasthoff begint mee te zingen en ze voeren het uit tot het einde. Pure magie uit de echt grote dagen van Quasthoffs loopbaan. Als hij dit niveau niet voldoende vindt, dan zouden andere zangers zich toch vragen moeten stellen...

Publicatie: zaterdag 8 september 2012 om 09:17
Rubriek: Liedrecital