Mauro Peter in Schwarzenberg

Afgelopen weekend zong Anja Harteros een bejubeld Verdi-Requiem tijdens de Salzburger Festspiele. Tegelijkertijd liet ze aan de Schubertiade weten dat ze "ziek" was en haar liedrecital in Schwarzenberg dus niet zou kunnen zingen. Haar annulatie lag in de lijn van de verwachtingen. Harteros heeft afgelopen seizoen meer afgezegd dan dat ze gezongen heeft... te beginnen met Suor Angelica in Londen, maar later daar ook Mimi en Desdemona, Elisabetta in Berlijn of Tosca in Keulen.

Het voordeel van deze annulatie is dat we daardoor een jonge Zwitserse tenor te horen kregen... en wat voor een tenor ! Mauro Peter zong in het voorjaar Die schöne Müllerin in Hohenems (de geboorteplaats van de Schubertiade) in de nieuwe reeks "Referenzen" die jonge muzikanten de kans geeft om hun debuut te maken als een soort opstapje naar de "echte" Schubertiade. De man is amper 25 jaar jong, hij komt vers uit de liedklas van Helmut Deutsch, die Peter gisteren tevens begeleidde in Schuberts liedcyclus.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Kort gezegd, het was een van die fenomenale avonden die lang in mijn geheugen gegrift gaan staan. Ik kan het enkel vergelijken met die avond in 1998 toen een nog jongere bariton, Stephan Genz, insprong in de Munt om Thomas Moser te vervangen en daar een even onwaarschijnlijke Winterreise zong (toevallig ook met Helmut Deutsch aan de piano). Toen Mauro Peter bij het eerste lied, Das Wandern, zijn mond opendeed, wist ik meteen dat dit een speciale avond zou worden en dat ik voor een keer geen Beckmesser zou moeten spelen, maar gewoon zou kunnen genieten.

Elke noot zat meteen goed, het tempo was perfect, de uitspraak voorbeeldig. Hij heeft een mooie hoogte waardoor Ungeduld voor een keer niet geforceerd klonk. Met zijn natuurlijke voordracht, expressieve stemkleuring en meelevende gezichtsuitdrukking hield hij gedurende een uur heel de zaal muisstil - nauwelijks een kuchje, geen krakende papiertjes, geen geschuifel op de stoelen. De avond eindigde dan ook in een verdiende staande ovatie, die hij zichtbaar aangedaan in ontvangst nam. Duitse critici gebruiken nogal snel het woord "Sternstunde", maar dit was een van die zeldzame momenten dat dit woord echt gepast is.

Ik wil slechts één lied aanhalen waaruit zijn maturiteit en meesterschap blijkt... het allerlaatste lied Des Baches Wiegenlied. Het is een vijf-strofig lied dat tevens het langste lied van de cyclus is. Aan het woord is het beekje waarin de molenaarsknecht zijn laatste rust vindt. Ik moet toegeven dat ik dit laatste lied er meestal net te veel aan vind. Op het einde van de cyclus zijn veel zangers niet meer in staat om de aandacht gedurende vijf lange strofen vast te houden en slaat de verveling snel toe. Maar Mauro Peter maakt er net het sterke moment van de cyclus van. Voor elke strofe vindt hij een andere vocale kleur, die tevens teruggrijpt naar eerdere momenten in de cyclus. Op deze manier ontstaat een soort beschouwende epiloog over de volledige Die schöne Müllerin om de avond op een grootse manier af te sluiten.

Ik hoop van harte dat deze tenor het liedgenre blijft beoefenen en niet opgeslokt wordt door een of andere operamachine... Volgend jaar komt hij in alle geval al terug naar de Schubertiade voor het Italienisches Liederbuch.

Publicatie: dinsdag 4 september 2012 om 14:37
Rubriek: Liedrecital