Thomas Blondelle - Banalités

De Belgische tenor Thomas Blondelle liet zich vorig jaar opmerken tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd, waar hij de tweede plaats wist te veroveren. Hij heeft recent zijn eerste solo-CD opgenomen met Daniel Blumenthal aan de piano. Het is een onderhoudende en hoogst origineel samengestelde CD.

De titel van de CD, Banalités, verwijst onder andere naar de keuze van de liederen. Het zijn vaak "banale" liederen met een hoog bisnummergehalte, maar toch ook een aantal grotere liederen... zoals de contrastrijke Banalités van Poulenc. Blondelle begint veelbelovend met goed gedifferentieerde stemmen in Chanson d'Orkenise. Maar Hôtel mankeert wat sfeer en Fagnes de Wallonie is niet stormachtig genoeg, zeker niet op het einde bij "... quand bruit le vent".

De drie "mélodies" van Satie zijn ook een klassieker. In Daphénéo kan Blondelle zich weer uitleven in het naïeve gesprekje tussen Daphénéo en Chrysaline. Dat is trouwens een constante in deze opname. In veel liederen komen dialogen tussen twee personen (of zelfs dieren) voor. En het is in dit soort momenten dat hij op zijn best is als hij verschillende stemmetjes kan nadoen, zonder echter over de schreef te gaan.

De vijf Duitse liederen reken ik allemaal tot het grote repertoire, met uitzondering van Haydns Die zu späte Ankunft der Mutter... een typisch bisnummer dat verwant is met Beethovens Der Kuss (dat verrassend niet op deze CD staat). Brahms' Vergebliches Ständchen is nog zo'n overbekend dialoog-lied, waar het onderscheid tussen het meisje en de jongen deze keer iets minder goed uit de verf komt. In Mahlers Lob des hohen Verstandes valt vooral op hoe ongenuanceerd Blumenthal piano speelt. Blondelles komische timing voor Wolfs Abschied is perfect. Maar in Strauss' Schlechtes Wetter blijkt zijn gespannen hoogte in "... die goldnen Locken".

In het Engelse repertoire ontdekte ik Halfway. Het is een ontroerend mooi en melodieus lied van Harold Fraser-Simson over iemand die altijd halverwege een trap stopt - niet boven, niet beneden - en dan de diepzinnige overpeinzing heeft "it isn't really anywhere, it's somewhere else instead". Met The Lady who loved a Pig en I bought me a cat bereiken de grappen en grollen een hoogtepunt... dat eerder al ingezet was met een paar van Blondelles eigen composities.

Uit zijn Sechs blöde Lieder zingt hij drie liederen, waarin absoluut niets gebeurt. In Die Ahnung weet hij wel de spanning op te bouwen en heel de tijd vasthoudt, maar het eindigt uiteindelijk met een anti-climax. Im Park is ook een leuke als bisnummer aangezien het begint met de eerste galopperende maten van Erlkönig. Hij heeft ook twee hilarische teksten van Louis Verbeeck getoonzet met zeer aanstekelijke muziek. Vooral Also sprach das Farken, in onvervalst Jean-Marie Pfaff-Duits, blijft hangen.

Drie romantische Italiaanse "canzone" van Rossini, Donizetti en Verdi vond ik minder geslaagd. Op zich zijn ze wel goed gezongen. Maar als je zijn Amor marinaro of Stornello vergelijkt met bijvoorbeeld die van Carlo Bergonzi, dan valt echt op wat een Italiaanse grootmeester uit deze liederen weet te puren. Een verrassend nummer is Stripsody van Cathy Berberian. Het is een collage van boing-pffft-tuuuut-pang-teksten uit stripverhalen. Niet echt muziek, maar wel leuk. Op YouTube is trouwens het origineel te beluisteren en bekijken.

Tenslotte, de CD is ook via spotify te beluisteren... voor wie een Spotify-account heeft.

Publicatie: donderdag 12 juli 2012 om 22:29
Rubriek: CD & DVD