Sandrine Piau in het PSK

Sandrine Piau heeft recent een CD, Le triomphe de l'amour, uitgebracht met hoofdzakelijk Franse barokaria's. Ze wordt daarbij begeleid door Les paladins onder leiding van Jérôme Correas. Gisteren brachten ze een selectie van die aria's tijdens een concert in het PSK.

Na haar mislukt recital vorige maand in het Brussels conservatorium, had ik geen al te hoge verwachtingen voor dit concert. Maar aangezien ze zo ongeveer opgegroeid is met dit barokrepertoire tijdens haar dagen met William Christie, had ik toch nog enige hoop.

Qua stijl had ik wel de indruk dat ze wist waarmee ze bezig was. Ze legt daarbij vooral de nadruk op subtiliteit en niet op de grote operageste: met een verfijnd trillertje in "L'amour est le dieu de la paix" (uit Anacréon van Rameau), een uitgerokken larmoyante frase halverwege "Enfin, j'ai dissipé la crainte" (uit Acis et Galatée van Lully), en dies meer.

In "A-t-on jamais souffert", de aria van Jonathas uit David et Jonathas van Charpentier, gebruikt ze dan weer een andere stijlfiguur. Ze zet zo ongeveer elke noot vibratoloos aan en voegt dan halverwege een licht vibrato toe. Dat kan misschien wel boeiend zijn in het theater van Versailles, maar niet in een zaal van 2000 man zoals het PSK. Dat eerste deel van de noot is onhoorbaar en pas in het tweede deel van de noot geraakt haar klank tot achteraan in de zaal... waardoor het lijkt alsof ze in morse zingt.

En dat is meteen ook het grootste probleem van Sandrine Piau. Ze heeft nu eenmaal een zeer kleine stem, waarvan enkel een paar hoge noten redelijk projecteren, de rest van haar stem geraakt gewoon niet voorbij de eerste tien rijen of zo (ter info: ik zat op het eerste frontbalkon). En als gevolg daarvan brengt ze nauwelijks enige expressie over en is ze moeilijk verstaanbaar. Kortom, een zeer teleurstellend concert.

Publicatie: zondag 18 maart 2012 om 09:03
Rubriek: Concert