Sandrine Piau in Brussel

Ik moet toegeven dat ik geen fan ben van Sandrine Piau. Haar Pamina, Mélisande of Cleopatra in de Munt lieten te wensen over. Het was dan ook met lage verwachtingen dat ik naar het Brussels Conservatorium ging voor haar liedrecital met toch de hoop dat dit genre haar misschien wel zou liggen.

Het programma zag er interessant uit met liederen van Fauré tot Poulenc. Maar na het eerste lied, Au bord de l'eau, werd die hoop de grond ingeboord. Er is totaal geen interpretatie merkbaar, alle liederen klinken het zelfde. Ik ben zeker dat ze in haar geest allerlei interpretatieve ideeën heeft, maar ze kan of durft die niet over te brengen.

In de Fauré-liederen zingt ze elke lettergreep als een zeepbel die zich opblaast en dan ontploft, waardoor de grotere lijn of opbouw ontbreekt. Daarnaast is ze puur vocaal ook weinig overtuigend met schreeuwerige hoge noten.

Van Poulenc had ze de cyclus La courte paille uitgekozen, waarmee ze de illusie kan wekken dat er toch enige diepgang in haar vertolking zit. Maar dat is vooral de verdienste van Poulenc die afwisselende liederen combineert.

Ze werd begeleid door Jos van Immerseel aan één van zijn Erard-piano's. De klank van dat instrument creëert meteen een bepaalde sfeer die past bij de liederen van Fauré. Het is ook even wennen aan de zachtere en omfloerste klank. Het is een interessant experiment, maar is wat mij betreft toch geen permanent alternatief voor de Steinways of Bösendorfers van deze wereld.

Publicatie: zaterdag 18 februari 2012 om 18:36
Rubriek: Liedrecital