Faust in London

Sinds gisteren herneemt Covent Garden Faust in de productie van David McVicar. Deze productie zal waarschijnlijk wel bekend zijn bij DVD-verzamelaars, aangezien ze een paar jaar geleden door EMI uitgebracht werd met Alagna, Terfel, Gheorghiu en Keenlyside. De herneming heeft een bijna volledig nieuwe bezetting.

In de visie van McVicar zou deze opera even goed "Méphistophélès" kunnen heten. Van in het begin domineert de duivel de voorstelling. Zijn wereld is het theater, wat expliciet duidelijk wordt in de Walpurgisnachtscène. We zien dan een decor met zicht op de zaal van een operahuis. Heel de avond is links ook een loge te zien, rechts staat een kerkorgel naast de pilaren van een gothische kathedraal als beeld van de "andere" wereld. In een theater moet uiteraard geacteerd worden. Voor elke scène trekt Méphistophélès dan ook een ander kostuum aan, het ene al extravaganter dan het andere tot hij in de Walpurgisnacht verschijnt als een diva in lange avondjurk en met tiara op het hoofd.

McVicar is een uitstekende regisseur die meestal trouw blijft aan de opera, maar toch zijn er in deze productie toch een paar minder geslaagde momenten. Zo is er een cabaret "L'enfer". Aanvankelijk lijkt dat leuk gevonden, maar een can-can is ongepast in een opera van Gounod. Dat Faust afhankelijk is van Méphistophélès is evident, maar dat hoeft voor mij niet geïllustreerd te worden door middel van een drugsspuit die Faust van Méphistophélès aangereikt krijgt.

Het meest problematisch was het vierde bedrijf dat meteen begint met de kathedraalscène. Ik vind dit muzikaal een van de beste momenten uit de hele opera, maar McVicar lijkt geen oplossing gevonden te hebben om deze scène te integreren in de rest van zijn concept, waardoor deze scène als een intermezzo overkomt. Ik was wel tevreden met het ballet tijdens de Walpurgisnacht dat een afspiegeling was van het verhaal van Marguerite en Faust, inclusief een hoogzwangere Marguerite-ballerina.

Deze productie was zo overduidelijk rond de flamboyante persoonlijkheid van Bryn Terfel gedacht, dat het niet evident is om een andere zanger in zijn plaats te zetten. Maar met René Pape heeft Covent Garden een bijna perfecte duivel gevonden die niet voor Terfel moet onderdoen. Hij zingt een verleidelijke Méphistophélès - wat in de scène met Marthe Schwertlein ook letterlijk genomen kan worden - met een homogene bas en echte diepe basnoten. Zijn drinklied "Le veau d'or est toujours debout" en serenade zijn pareltjes van zangkunst.

Het was de eerste keer dat ik Vittorio Grigolo live hoorde en dat was een aangename kennismaking. Als de oude Faust past hij zijn stem aan. Hij zingt met trillende, uitgemergelde stem zonder de kern van zijn zanglijn te verstoren. Na zijn verjonging, is hij vol energie en zingt hij met een grote lyrische stem die homogeen klinkt over zijn volledig bereik. Zelfs de hoge do op het einde van "Salut, demeure chaste et pure" klinkt als een natuurlijk onderdeel van de rest van zijn stem. Heel indrukwekkend.

Over hoge noten gesproken. Dmitri Hvorostovsky moest als Valentin ook even bewijzen dat hij over een hoge noot beschikt. Op het einde van "Avant de quitter ces lieux" interpoleert hij zo'n hoge smakeloze hoge noot, die vooral narcistisch overkomt en niet in de aria past. Voor de rest zingt hij wel behoorlijk Frans met een oneindig legato, maar hij klinkt constant alsof hij een tennisbal in zijn mond heeft.

Angela Gheorghiu is de enige die overblijft van de oorspronkelijk bezetting van een paar jaar geleden. Marguerite is een rol die perfect in haar stem past en is een stuk geschikter dan de spinto-rollen die ze zo graag wil zingen en ook effectief probeert te zingen. Maar het blijft een kleine stem, die enkel in de hoogte openbloeit, met weinig expressie-mogelijkheden... zelfs haar Juwelenaria klinkt meisjesachtig op het slaapverwekkende af.

Tenslotte moet ook Michèle Losier vermeld worden in de rol van Siébel. Van de hele bezetting is ze de enige "echte" Franstalige. Ze had vorig seizoen al een positieve indruk nagelaten als de prins in Cendrillon. Ook in de veel grotere zaal van Covent Garden lijkt haar stem gegroeid in vergelijking met vier jaar geleden toen ze de finale haalde van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Publicatie: maandag 19 september 2011 om 22:18
Rubriek: Opera