Otello in Luik

Fabio Armiliato was in de jaren '90 één van de sterkhouders van de Puccini-cyclus in de Vlaamse Opera. De laatste jaren, heeft hij echter vooral zijn carrière opgebouwd in Italië samen met zijn echtgenote Daniela Dessi. Samen vormen ze het Italiaanse spinto-koppel bij uitstek. Het is dan ook uitzonderlijk te noemen dat ze in België optreden in de nieuwe productie van Otello in de Waalse Opera.

Voor Fabio Armiliato was het meteen ook zijn roldebuut als Otello. Andere grote Verdi-rollen zoals Radamès of Don Alvaro zingt hij regelmatig, maar Otello is toch nog van een ander kaliber. Op het moment dat hij de scène betreedt en met zijn "Esultate" indruk maakt, had ik het gevoel dat we terug een echte Italiaanse Otello ontdekt hebben. Zijn stem is groot, heeft squillo en klinkt perfect homogeen zonder ook maar de schijn van een registerovergang. Zijn Otello is van begin tot het einde van het heroïsche type, eerder een strijder in de lijn van een Del Monaco dan één met de humaniteit van een Domingo. En ik vroeg me dan ook af of hij dit tot het einde zou kunnen volhouden.

Het antwoord is ja en nee. Hij houdt het vol, ook in de scènes die er niet om vragen. In zijn eerste duet met Desdemona is hij bijvoorbeeld eerder dominant dan liefhebbend. Maar in de loop van het tweede bedrijf beginnen zich toch een paar zwakheden af te tekenen in "Si, pel ciel" of "Ora è per sempre addio" met geforceerde noten en kort afgebroken lijnen. Maar het klinkt allemaal heel spannend en opwindend, en ik ben ervan overtuigd dat met wat meer ervaring hij de rol beter zal kunnen doseren.

Je zou kunnen zeggen dat Daniela Dessi de rol van Desdemona ontgroeit is, alhoewel dat hij eigenlijk niet zou mogen. Haar stem heeft maar twee standen: luid en stil, met niets daartussen. Als ze forte zingt, is ze echt wel indrukwekkend... zelfs een tutti spelend orkest overzingt ze zonder problemen. Maar het is het piano-zingen dat een ramp is. Haar stem hangt dan als los zand aan elkaar, draagt slecht en van legato was helemaal geen sprake meer. Haar Wilgenlied en "Ave Maria" waren dan ook heel zwak, zelfs slaapverwekkend.

Hun respectievelijke websites geven trouwens aan dat ze volgend seizoen terugkomen naar Luik voor Il trovatore.

De derde grote rol is uiteraard Iago. Met Giovanni Meoni hebben ze daarvoor een schitterende zanger, die ook de meest afgeronde vertolking neerzette. Zijn soepele stem voldoet aan alle kenmerken van een Verdi-bariton met een stralende hoogte, uitstekend legato en een brede dynamiek tot de pianissimo's van "Era la notte" toe.

Stefano Mazzonis di Pralafera voerde de regie. In tegenstelling tot zijn producties van komische opera's, ligt het drama hem een stuk beter omdat hij zich niet genoodzaakt voelt om allerlei belegen grappen binnen te smokkelen. Zijn grote idee is om de manipulator Iago als regisseur van het verhaal te maken. Hij laat zangers, vooral Cassio, maar af en toe ook Otello of Desdemona, binnenrijden om deel te nemen aan "zijn" toneelstuk. Het scènebeeld is dan ook volledig opengewerkt zodat de stalen vakwerken waaraan het decor hangt, zichtbaar zijn; alle scènewisselingen gebeuren in het zicht van het publiek. Maar als je dit idee weglaat, dan hou je een klassieke voorstelling over. De enige andere ingreep is dat hij op het einde Iago laat doodsteken door Cassio.

Wie geen kaartje heeft voor deze productie - toch wel een aanrader, vind ik - kan op 28 april ook afstemmen op de website van DailyMotion, waar de voorstelling van die dag live gestreamed wordt.

Publicatie: woensdag 20 april 2011 om 18:50
Rubriek: Opera