Orlando furioso in Parijs

Ongeveer tien jaar geleden begon Jean-Christophe Spinosi Vivaldi-opera's af te stoffen. Er waren regelmatig concertante uitvoeringen, gevolgd door CD-opnames op het naïve-label. Nu vond hij de tijd rijp voor de volgende stap... een scenische opvoering. Gisteren ging Orlando furioso in première in het Théâtre des Champs-Elysées met een uitstekende bezetting.

Orlando furioso verweeft twee verhalen. Enerzijds is er het verhaal van Orlando die waanzinnig wordt als zijn geliefde Angelica Medoro verkiest. Anderzijds wordt Alcina verliefd op Ruggiero, die echter van Bradamante houdt. Dan loopt er ook nog een zekere Astolfo als overbodig karakter rond op het magische eiland van Alcina.

Twee zangers werden als ziek aangekondigd, maar zoals vaak was daar nauwelijks iets van te merken. Het eerste slachtoffer was Marie-Nicole Lemieux. Met Orlando zingt en speelt ze de rol van haar leven... mét baard. Na "Nel profondo cieco mondo" en na "Ti sfido" en na haar grote slotscène van het tweede bedrijf "Ah sleale, ah spergiura" dacht ik dat ik alles wel gehoord had. Maar in het derde bedrijf komt een waanzinscène, waarvoor ze nog een tandje bijsteekt. Ze bestrijkt daarmee het volledige spectrum van kleurrijke expressiemogelijkheden waarover ze beschikt.

De enige andere zangeres die min of meer gelijke tred kan houden, is Jennifer Larmore als Alcina. Haar stem klinkt niet altijd even sprankelend, maar dat maakt ze ruimschoots goed met haar expressieve vertolking waarbij ze als een volleerde liedzangeres elk woord de nodige kleur en inhoud geeft. In haar biografie en op haar website wordt trouwens aangekondigd dat ze in Genève Verdi's Lady Macbeth gaat zingen... ik weet niet wat ik me daarbij moet voorstellen.

Romina Basso was ook nog een boeiende Medoro met haar opwindend timbre vol rollende R'en. Alle andere zangers komen niet verder dan mooi zingen. Van Philippe Jaroussky - de tweede aangekondigde zieke - als Ruggiero verwacht ik niet meer. Verónica Cangemi als Angelica en Kristina Hammarström als Bradamante geraken ook moeilijk weg uit de schaduw van Lemieux en Larmore. Christian Senn zong Astolfo.

De regisseur Pierre Audi houdt de enscenering schijnbaar eenvoudig. De zangers zijn gekleed in 18de eeuwse zwart-grijze kostuums en spelen tegen de zwart-grijze achtergrond van het kasteel van Alcina (Patrick Kinmonth was verantwoordelijk voor decor en kostuums). Audi gaat niet voor de fantastische effecten, zoals instortende bergen waar Orlando onder bedolven wordt, maar voert een doorgedreven personenregie met als hoogtepunt het laatste bedrijf... waarbij niet alleen Orlando maar zowat alle karakters waanzinnig worden.

Volgende week vrijdag, zendt Mezzo de voorstelling live uit. Vivaldi- en andere barokfans kunnen dan ook uitkijken naar de DVD die ongetwijfeld zal volgen...

Publicatie: zondag 13 maart 2011 om 10:07
Rubriek: Opera