La Bohème in de Munt (1/2)

Toen in het voorjaar het Muntseizoen aangekondigd werd, zou La Bohème een wervelende productie worden die in één geut en zonder pauze over het publiek zou uitgestort worden. Dat van die ontbrekende pauze is onderweg gesneuveld, maar de productie van Andreas Homoki is wel zo gedacht. Het beeld bevriest op het einde van het tweede bedrijf en ontdooit weer vanuit dezelfde pose na de pauze.

foto © Johan Jacobs

Het idee om de eerste drie bedrijven van La Bohème met elkaar te verbinden, vond ik sowieso twijfelachtig. Puccini heeft "vergeten" om een bedrijf tussen het tweede en derde te componeren en het heeft dan ook geen zin om dat feit te negeren. Door creatief om te gaan met de boventitels, proberen ze wel te verbergen dat ze met die ontbrekende tijdsprong gefoefeld hebben.

Er komt wel een gigantische tijdsprong naar het vierde bedrijf. De mannen zitten er ondertussen warmpjes in. Rodolfo is een gevierde schrijver en zijn nieuwste roman - "Mimi" - wordt tijdens een uitgebreide receptie voorgesteld. Het kwartet van de ex-bohemiens wordt letterlijk genomen en ontdaan van alle ironie, zodat op het menu van de receptie zalm, forel en papegaaientongetjes figureren. In deze context wordt Collines "Vecchia zimarra" belachelijk.

In de drie eerste bedrijven zijn de vier mannen eerder daklozen die warmte zoeken rond een olievat, terwijl ze bekeken worden door mooi uitgedoste ramptoeristen. Er is dan ook geen zolderkamertje, maar enkel een grote kerstboom op een witte sneeuwvlakte die zich uitstrekt tot tegen de achtermuur van het Muntpodium.

Dat ontbrekende decor blijkt een nefast effect te hebben op de muzikale kwaliteit. Deze productie komt oorspronkelijk van de Komische Oper, een zaal die pakweg half zo groot is als die van de Munt. Het Muntpodium is niet ontworpen om zonder decor te gebruiken, en er gaat dan ook veel energie verloren in de coulissen. Het wordt echt dramatisch als het afscheidsduet van Mimi en Rodolfo in het derde bedrijf effectief in de coulissen gezongen wordt, Mimi links en Rodolfo rechts.

Grote stemmen kunnen deze hindernis misschien overbruggen, maar die waren gisteren niet aanwezig in de Munt. Ermonela Jaho is een zwakke Mimi in de eerste bedrijven. Ze is beter in haar sterfscène, maar kon me toch niet ontroeren. Giuseppe Filianoti mispakt zich totaal aan de zwaarte van Rodolfo. Hij heeft een kleine stem, die regelmatig niet over het orkest geraakt. Hij heeft wel een paar mooie momenten, zoals zijn voorstelling van Mimi aan zijn vrienden, "Questa è Mimi", tijdens de Momus-scène. In vorige Boheme-productie zong Anne-Catherine Gillet ook al Musetta. Na al die jaren is ze nog altijd even ongeschikt. Ik vind haar een van de betere Belgische sopranen van het moment... in het juiste repertoire. Maar Musetta is een diva-rol die ook de bijhorende stem vraagt.

Volgende week hoor ik nog de tweede bezetting. Maar op het moment ben ik nog niet overtuigd, noch van de productie, noch van deze bezetting.

Publicatie: vrijdag 24 december 2010 om 14:27
Rubriek: Opera