Aida in Kinepolis

De Aida die gisteren in Kinepolis te zien was, is het perfecte voorbeeld van waaraan men denkt bij een Met-opera. In een monumentaal decor van Egyptische tempels en paleizen, met luxueuze kostuums en grote massascènes wordt een museale voorstelling gegeven. Ik kan me niet voorstellen dat er nog een West-Europees operahuis is dat nog zo'n productie in het repertoire heeft. Maar het is wel eens leuk om het op die manier te zien...

Niet alleen de decors, maar ook de zangers waren monumentaal... in alle betekenissen van het woord. Hun microfoontjes pikken elk geluid op en worden allemaal op hetzelfde volume door de Kinepolis-luidsprekers gestuurd.

Violeta Urmana heeft in werkelijkheid ook een grote stem, en ondanks haar mezzo-verleden ligt Aida heel goed in haar stem en laat ze zelfs een paar mooie hoge pianissimo's horen op het einde van "O patria mia". Aangezien Otello geen echt probleem vormde, verwachtte ik ook een goede Radamès van Johan Botha. Hij is meer geliefde dan soldaat, waardoor zijn "Celeste Aida" veel nuances bevatte en eindigde met de voorgeschreven diminuendo.

Maar echt fenomenaal was Dolora Zajick als Amneris. In het tweede bedrijf speelt ze met Aida en hoor je haar gniffelen over hoe ze Aida in de maling genomen heeft. Maar in het laatste bedrijf overtreft ze alles. Die luidsprekers zijn wel luid, maar zelfs als het in werkelijkheid maar half zo veel is, dan nog was dit het meest opwindende deel van de hele avond.

Ik begin me wel meer en meer te ergeren aan de interviewstijl van Renée Fleming tijdens de pauzes. Ze staat meer op haar spiekbriefjes met idiote vragen te kijken, dan te luisteren naar het antwoord... de desinteresse druipt ervan af. Het kan toch niet dat er in New York geen echte journalisten rondlopen, die iets van opera afweten ?

Publicatie: zondag 25 oktober 2009 om 19:04
Rubriek: Opera