Werther in Parijs

Hoe mooi en aangrijpend kan een operavoorstelling zijn als je meegesleurd wordt door twee bovenaardse zangers, die het beste van zichzelf geven en die je volledig laten geloven in de emoties die ze doormaken... zoals gisteren het geval was met Werther, wat met voorsprong mijn favoriete Massenet-opera is.

De productie van Jürgen Rose is niet nieuw. Ik heb ze een paar jaar geleden al in München gezien. Centraal staat een rots met daarop de tafel waar Werther zijn brieven schrijft en zo alles - letterlijk en figuurlijk - rond zijn persoon laat draaien. Het is een "veilige" productie. Toen het productieteam kwam groeten, was er zelfs maar één eenzame obligate boeroeper die moeiteloos overstemd werd door een publiek dat buiten zinnen was van wat ze net hadden meegemaakt.

Oorspronkelijk zou Rolando Villazon de titelrol gezongen hebben, maar hij mocht van zijn dokter nog niet optreden. Gelukkig waren er ook een aantal voorstellingen gepland van de baritonversie met Ludovic Tézier (hij zingt trouwens in de tenorversie-voorstellingen ook Albert). Op de première kregen we dus Tézier te horen.

We kennen zijn Werther natuurlijk al van in de Munt. Maar gisteren heeft Ludovic Tézier zichzelf overtroffen. Zingen voor een zaal waar verschillende mensen waarschijnlijk gehoopt hadden om Villazon te horen, zorgde misschien voor extra adrenaline, waardoor zijn Werther buitengewoon intens was. In "O nature, pleine de grâce" was hij nog de dromende poëet. "Lorsque l'enfant revient d'un voyage" was weer doortrokken van verdriet en "Pourquoi me réveiller" begint als een poëtische herinnering aan een ver verleden en Ossian maar evolueert langzaam maar zeker naar een aria die naar de keel grijpt.

In de Munt had ik altijd moeite met zijn sterfscène, maar wat hij gisteren presteerde was de meest aangrijpende sterfscène die ik ooit gehoord heb. Dat was echter ook grotendeels te danken aan de respons die hij kreeg van zijn Charlotte. De Charlottes die we in de Munt hoorden, waren ook uitstekend, maar Susan Graham is gewoon buiten categorie als Charlotte. In die sterfscène is ze troostend, maar ze geeft zich ook over aan de uiting van haar smart als ze toegeeft dat ze met de verkeerde man getrouwd is. Dat besef was al eerder gekomen in een emotioneel sterke "Va! laisse couler mes larmes". Daarin gaat ze van het zachtst zwevende piano tot een climax waarbij ze moeiteloos heel de Bastille vult met haar stem.

De ondersteunende rollen waren ook meer dan behoorlijk bezet. Ik vind Franck Ferrari wat te bruut voor Albert, maar zijn hoekige stem vormt wel een goed contrast met die van Tézier. Adriana Kucerova was een opgewekte en speelse Sophie, maar toch een met de nodige dramatische inleving voor de tragischere momenten. Het was trouwens opvallend hoe gigantisch groot haar stem klonk. De baljuw werd gezongen door Alain Vernhes met al zijn gekende gevoel voor stijl. Tenslotte moet ook nog vermeld worden dat Kent Nagano voor een meeslepende orkestklank zorgde, waarbij de spanning op geen enkel moment verslapte. Het publiek had amper de mogelijkheid om adem te halen.

Dit was een van die zeldzame voorstellingen waarbij alle puzzelstukjes perfect samenvallen voor een voorstelling die je maar één of twee keer per jaar meemaakt. De teller van mijn databank liet me trouwens weten dat deze Werther mijn 700ste operavoorstelling was... ik had het slechter kunnen treffen.

Publicatie: zondag 1 maart 2009 om 10:28
Rubriek: Opera