Werther in München

Mijn weekje op de Münchner Opernfestspiele begon met Werther. Het is een nieuwe productie die afgelopen seizoen in première ging, in een regie van Jürgen Rose. Ion Marin stond aan het hoofd van het Bayerisches Staatsorchester.

Jürgen Rose was ook verantwoordelijk voor het decor, kostuums en licht. De wanden van het doosvormige eenheidsdecor zijn volgeschreven met de teksten van de dichter Werther. Centraal op het podium staat een rots met daarop een bureau waar Werther zijn brieven aan Charlotte schrijft. Daarrond is een draaipodium aangebracht dat niet veel bijdraagt tot de enscenering... tenzij misschien om aan te duiden hoe Werther gefixeerd is op Charlotte. Terwijl hij op zijn vaste rots staat, draait de wereld rond hem gewoon verder.

Jürgen Rose gebruikt voor elke scène een min of meer egale belichting, die als maar donkerder wordt naarmate de opera evolueert naar zijn dramatisch slot. Werther en Charlotte worden vaak gevolgd door een diffuse, onopvallende spot. Maar het is vooral zijn personenregie die interessant is. Vooral de partij van Charlotte, die eigenlijk ook de meest interessante rol heeft, is het meest uitgewerkt. Het is heel snel duidelijk dat ze verliefd is op Werther en dat haar huwelijk met Albert nooit veel meer dan een verstandshuwelijk zal worden. Bijvoorbeeld als Albert haar omhelst tijdens het tweede bedrijf, is haar omhelzing minder enthousiast en houdt ze haar handen weg van hem.

Maar een dergelijke theatrale benadering kan enkel werken als er ook een bezetting is die dit alles natuurlijk kan laten overkomen. En dat was hier zeker het geval. Het was bijna dezelfde bezetting als bij de première een half jaar geleden. Enkel Marcelo Alvarez werd vervangen door Piotr Beczala. Beczala is een van die tenors die veel minder in de aandacht lopen als andere lyrische tenors, maar hij is wel een schitterende zanger. Hij heeft al de noten en kleuren voor de rol van Werther. In zijn openingsaria "O nature pleine de grâce" klonk hij nog wat voorzichtig. Maar "Pourquoi me réveiller" was fenomenaal met een verdiende langdurige ovatie als gevolg. Er waren slechts een paar momenten waar hij wat te licht overkwam. In het slot van het tweede bedrijf had hij wat moeite om boven het orkest uit te komen. En zijn kreet "... un autre son époux!" op het einde van het eerste bedrijf had ook wat wanhopiger mogen geklonken hebben. Maar afgezien daarvan zong hij een heel mooie Werther.

De enige Franse zangeres in de bezetting was Sophie Koch in de rol van Charlotte. Zij zal deze rol komend seizoen ook in de Munt zingen in de tenor-versie van Werther. Ik vond haar een beetje ontgoochelend. Haar Frans klonk bijvoorbeeld wat wolliger dan wat ik van een Française zou verwachten. Ze bouwt haar rol dramatisch wel goed op. In het eerste bedrijf gebruikt ze vooral een lichter timbre om haar onbezorgde gemoedtoestand te karakteriseren. Maar dat timbre wordt - net zoals die belichting - met elke scène donkerder. Haar grote scène in het derde bedrijf was uiteraard aangrijpend als ze de brieven van Werther - "Je vous écris de ma petite chambre" - herleest en beseft dat haar huwelijk met Albert niets veranderd heeft aan haar liefde voor Werther. "Va! laisse couler mes larmes" was een passende apotheose van die emotierijke scène.

Albert vind ik meestal niet zo interessant. Maar Christopher Maltman maakt er een grote rol van. De regie van Jürgen Rose zal daar ook wel in meegespeeld hebben. Albert is helemaal niet naïef geportretteerd, maar hij heeft heel snel door wat er aan de hand is en laat dat ook blijken... alhoewel niet aan Charlotte. Maltman was de zanger met het mooiste Frans. Diametraal daar tegenover stond Adriana Kucerov. Ze heeft een frisse stem die ideaal past voor Sophie. Alleen is haar Frans totaal onbegrijpbaar. Le Bailli werd gezongen door Christoph Stephinger die wel verstaanbaar was, maar niet altijd met correcte uitspraak zong en ook geen erg kwaliteitsvolle stem heeft.

Publicatie: zondag 22 juli 2007 om 09:14
Rubriek: Opera