Il Grand' Inquisitor

Isabel Bayrakdarian - Liederen van Viardot-Garcia

Pauline Viardot-Garcia was niet enkel de dochter van de legendarische Manuel Garcia en de zus van de al even legendarische Malibran, maar ze was zelf ook een begenadigde zangeres. Toen ze in 1837 haar debuut maakte in Brussel (ze was toen 16) beweerde men zelfs dat ze een bereik had van drieëneenhalve octaaf. Daarnaast was ze ook een componiste; tijdens haar recitals zong ze haar eigen liederen, terwijl ze zichzelf aan de piano begeleidde. Ze moet een uitzonderlijke vrouw geweest zijn, dat zelfs Dietrich Fischer-Dieskau ooit een boek over haar geschreven heeft.

Er bestaan nauwelijks opnamen van haar liederen. Maar die leemte werd een beetje opgevuld door de Armeens-Canadese sopraan Isabel Bayrakdarian en de pianist Serouj Kradjian. De ondertitel "Lieder Chansons Canzoni Mazurkas" geeft al aan wat er allemaal op deze CD staat. Maar de meerderheid zijn toch "Chansons".

Het eerste blok van zeven liederen is meteen het beste van de hele CD. Ze geven een perfect beeld van Bayrakdarians mogelijkheden. Sérénade heeft een aanstekelijke melodie, maar wordt door Isabel Bayrakdarian hemels mooi, licht en speels vertolkt. Bonjour mon coeur is een pareltje van detaillering, als een schilderij waar elk detail met een heel fijn penseeltje geschilderd wordt. In Haï Luli! roept ze dan weer melancholie op en is er zelfs een traan hoorbaar in haar stem, ontroerend mooi. L'enfant et la mère is een dialoog tussen een zoontje en zijn moeder. De stem van het stervende kind - het lijkt wel geïnspireerd op "Erlkönig" - is omgeven door een ijle expressie, terwijl voor de moeder donkere kleuren gebruikt worden. Tenslotte eindigt ze met drie Spaans-geïnspireerde liederen... een Havanaise waar ze haar coloratuurwerk kan tonen, een Madrid dat overloopt van de Spaanse zon en tenslotte komt de wulpse verleiding van Les filles de Cadix.

Halverwege zingt ze vier Duitse liederen en die bevallen me een heel stuk minder. Liederen als Räthsel of Die Sterne hebben weliswaar een zekere melodische charme, maar Isabel Bayrakdarian moet teveel moeite doen om haar tong rond het Duits geknoopt te krijgen. Dit heeft ook een effect op al de rest. Plotseling lijkt ze problemen te hebben met haar adem, stemplaatsing, frasering, ...

Maar dan komen er gelukkig weer vier Franse liederen, gebaseerd op mazurka's van Chopin. De eerste twee zijn typische bisnummers. Voor het operette-achtige Seize-ans zie je haar op de piano leunen, om vervolgens het publiek in te pakken. Nog meer verleidelijke poses komen met Aime-moi. Daarna valt het wat stil om tegen het einde aan toch nog een hoogtepunt te forceren met een koket Napolitaans lied Ta chevelure en een paar Italiaanse liederen.

Ik vind deze CD niet over de hele lijn even geslaagd, maar die zeven eerste liederen alleen zijn al de moeite waard.

Publicatie: dinsdag 2 augustus 2005 om 20:11
Rubriek: CD & DVD