Sebastian Hill en Giacomo Schmidt in Zeist

Het Liedfestival Zeist presenteerde gisteren in haar najaarsrecital twee jonge zangers.

Dankzij hun samenwerking met het Oxford Song Festival kregen we in het eerste recital de (piep)jonge Britse tenor Sebastian Hill en de pianist Will Harmer te horen die deelnemen aan het Oxford Song Young Artist Programme. Hill zingt met een hemelszoete stem en uitstekende dictie. Hij zoekt constant contact met het publiek. Op expressief vlak kan er nog wat dieper gegraven worden, maar wat we gisteren te horen kregen, was zeker al veelbelovend voor de toekomst.

Ze brachten een overwegend Engelstalig programma, opgebouwd rond Winter Words - een van Brittens interessantere werken - waarbij ze andere liederen lieten inbreken in de liedcyclus. Zo begonnen ze met Respighi's Pioggia, de ideale prelude voor de gedichten van Hardy die vaak doortrokken zijn van de Engelse natuur. Halverwege kregen we twee Franse liederen. Poulencs Bleuet sloot mooi aan bij de ballade The Choirmaster's Burial, en via Hahns erotische Néère en Gurney's I will go with my father a-ploughing komen we bij het vogellied Proud Songsters uit. Hill zingt trouwens heel mooi Frans. Voor het bisnummer kregen we met Finzi's Ditty nog een Hardy-lied.

Na de verfijning van Hill, kwamen we met bariton Giacomo Schmidt en pianist Jong Sun Woo in een heel andere wereld terecht. Schmidt was eerder al in Zeist als deelnemer aan de master class, maar de reden voor de uitnodiging in Zeist was het feit dat ze dit jaar het Hugo Wolf Wettbewerb gewonnen hadden.

Ze hadden een programma samengesteld - uiteraard met veel Wolf - van een nachtelijke Wanderer die verliefd wordt en zijn geliefste terug verliest. Wolfs Auf einer Wanderung was meteen een gezwinde en stevige opmaat, al zijn er veel meer vocale kleuren mogelijk in dit lied dan wat Schmidt ermee deed. Dat was trouwens een constante doorheen zijn recital: er wordt veel weggezongen, bij momenten wat slordig, en met een hoogte die te vaak kleurloos wordt.

Dat neemt niet weg dat ze een paar interessante liederen hadden samengebracht, zoals de Brahms-versie van Mondnacht of de jazz-standaard Moon River begeleid met een klein gitaartje. Een cabaretstuk van Eisler als Der Priem als reclame voor pruimtabak was een verrassende afsluiter... al zou hij voor het bisnummer nog even in de huid van Sinatra kruipen voor Fly me to the Moon.

Publicatie: maandag 4 november 2024 om 17:33
Rubriek: Liedrecital