Patrick Grahl in Schwarzenberg

De Schubertiade heeft de gewoonte om debuterende tenors - van Michael Schade, over Mauro Peter en Benjamin Bruns, tot en met Piotr Beczala - in hun eerste liedrecital Die schöne Müllerin te laten zingen. Patrick Grahl, met Daniel Heide aan de piano, was gisteren hetzelfde lot beschoren.

(foto © Schubertiade Schwarzenberg)

Het was een recital waar ik naar uitgekeken had. Niet zozeer om voor de 35ste keer een Müllerin te horen, maar wel omdat Patrick Grahl met zijn recente Dichterliebe-CD een wonderbaarlijk visitekaartje had afgegeven. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen... verwachtingen die hij moeiteloos inloste.

Grahl beschikt over een natuurlijk vertellerstalent waarmee hij je opneemt in zijn verhaal, in die mate dat hij de illusie kon creëren dat ik het wedervaren van de jonge molenaarsknecht voor de eerste keer hoorde. Je vergeet zelfs dat je naar een schier eindeloze reeks strofische liederen zit te luisteren. Daarnaast heeft hij ook een onvoorstelbaar mooie tenor met mooi legato en een prachtige dictie, enkel de hoge la's van Ungeduld voelen ongemakkelijk aan. Wel spijtig dat er een pupiter voor hem stond, al maakte hij er weinig gebruik van... uitgezonderd voor Der Jäger kwamen zijn ogen niet los van de partituur.

Elke liedzanger weet dat als een woord of zin herhaald wordt, dat hij "iets" met die herhaling moet doen. Patrick Grahl doet dat perfect. Hij speelt bijvoorbeeld met de dynamiek, waardoor soms mooie echo-effecten onstaan, zoals in Mein!... "schalle heut' ein Reim allein". Daarnaast brengt hij letterlijk variaties aan door herhalingen te versieren, al is het maar met een extra appoggiatura. Hij versiert ook omwille van interpretatieve redenen, vaak als het betrekking heeft op de molenaarsdochter. De versierde "blauen Morgensterne" in Morgengruss bracht daardoor een glimlach op mijn gezicht. In zijn coloraturen op "die Locken dein" van Mit dem grünen Lautenbande kon je haar golvende haren weerklonken horen.

In het laatste geval, zijn die versieringen duidelijke interpretatieve keuzes. In het algemeen zoekt Grahl geen uitzinnige duiding voor Die schöne Müllerin, maar blijft binnen de Schubertiaanse grenzen door te spelen met kleur en expressie. Zo wordt hij haast filosofisch in Der Neugierige. De manier waarop hij in Tränenregen de molenaarsdochter "Es kommt ein Regen" laat zeggen, grenst aan het sarcastische. En als de molenaarsknecht in Eifersucht und Stolz het beekje afsnauwt met "sag' ihr das" zit de frustratie blijkbaar heel diep.

Samengevat, het was een grandioze uitvoering. Maar toch was er in het publiek weer de pavlov-reflex om na Mein! te beginnen applaudisseren. Misschien moeten concertorganisatoren collectief afspreken om Pause een andere titel te geven... "An die Laute" of zo...

Publicatie: dinsdag 21 juni 2022 om 08:48
Rubriek: Liedrecital