Perpetual Music in Pesaro*

De volgende weken worden drie concerten georganiseerd onder de noemer "Perpetual Music". Vandaag vond het eerste concert plaats in het Teatro Rossini te Pesaro. Christopher Franklin dirigeerde het Orchestra Sinfonica Rossini, met op het programma - wat dacht je - aria's van Rossini.

De schare zangers werd aangevoerd door Juan Diego Flórez, die ook het concert opende met Giacomo's cavatina T'arrendi al mesto pianto uit "La donna del lago". Na een gevoelsvol recitatief was het meteen vuurwerk in de aria. Florez' coloraturen en hoge noten klinken nog altijd fantastisch al ziet het er iets moeizamer uit dan een paar jaar geleden. Om naar het bekendere repertoire over te stappen zong Davide Luciano een goede Largo al factotum of donderde Nicola Ulivieri in La calunnia. Terug naar "La donna del lago" voor Elena's Tanti affetti. Eleonora Buratto zingt op onorthodoxe manier met bangelijk veel mondbewegingen, bijna zo erg als Vivica Genaux, wat er vooral in de cabaletta "Fra le padre" erg vermoeiend uitzag.

De jonge sopraan Marina Monzò is een naam om te onthouden. Ze bracht een ontroerende vertolking van Il mio ben sospiro e chiamo uit "La scala di seta" met mooi klinkende topnoten. Karine Deshayes was in goede doen als Armida en haar D'amore al dolce impero met stralende top en een warm laag register, en moeiteloze loopjes die de aria tot een opwindend slot brachten. Pietro Adaini beconcurreert Florez met Si, ritrovarla io giuro, weliswaar met minder metaal in zijn stem, maar de hoge noten vliegen even vlot in het rond. Cecilia Molinari hebben we twee jaar geleden op de Alberto Zedda-hommage in de Elisabethzaal kunnen ontdekken. Met Nacqui all'affanno e al pianto bevestigt ze de indruk die ik daar van haar had als een prachtige mezzo die een charmante Cenerentola zingt, gelardeerd met originele versieringen.

Twee uitersten in "Semiramide". Ondanks een brede glimlach, kon Nino Machaidze niet verhullen dat ze een slaapverwerkkende Bel raggio lusinghier stond te zingen. Nahuel Di Pierro was daarentegen een indrukwekkende Assur met zijn contemplatieve aria Deh, ti ferma, ti placa, perdona, die omringd werd door een waanzinnig recitatief en cabaletta. Mariangela Sicilia en haar versie van Sombre forêt heb ik grotendeels gemist omwille van een haperende stream. Maar alles was terug in orde voor de grote finale met drie fragmenten uit "Il viaggio a Reims". Florez en Molinari zongen het duet D'alma celeste, oh Dio, Roberto Lorenzi ratelde zich doorheen de altijd hilarische aria Medaglie incomparabili van Don Profondo, om te eindigen met het sextet Zitti, non canta più (Monzo, Molinari, Florez, Luciano, Di Pierro, Ulivieri)... wat door alle twaalf zangers nog eens gebisseerd werd.

Wie zin heeft in een avondje Rossini kan nog drie maanden terecht op medici.tv.

Publicatie: vrijdag 21 augustus 2020 om 22:11
Rubriek: Concert