Stéphane Degout in de Munt

Eerder dit jaar had de Munt Stéphane Degout al eens uitgenodigd voor een recital in het ijskoude Conservatorium. Gisteren zong hij weer een recital - deze keer in de opgewarmde Munt en met Simon Lepper als pianist - met een overwegend Duitstalig programma.

foto © Julien Benhamou

Ze begonnen echter met Fauré en diens eerste liedcyclus Poèmes d'un jour, gevolgd door het iets bekendere Automne. Daarna kwam een selectie Brahmshits. Zoals ik al bij eerdere gelegenheden opgemerkt heb, heeft Degout in principe alles in huis om een goede liedzanger te zijn. Zijn uitspraak en dictie zijn voorbeeldig, zowel in het Frans als Duits, en hij heeft een fantastisch mooie stem. Technisch komt hij nauwelijks hordes tegen. Maar daar houdt het zowat op. Hij zingt braaf alles wat in de partituur staat, ik voel zelden tot nooit een emotionele betrokkenheid bij de liederen, die dan ook niet overgedragen wordt naar het publiek.

In Schumanns Kerner-Lieder na de pauze was dat ook zo. Lust der Sturmnacht klonk perfect stormachtig. Stirb, Lieb' und Freud' zong hij met een religieuze concentratie, hij neemt daarbij de hoge optie bij "Zur Nonne weiht mich"... al zwabbert de eerste noot wat. Erstes Grün is gepast melancholisch. De lange, haast Belliniaanse, melodieën van Stille Liebe zijn vocaal geen enkel probleem. Stille Tränen zingt hij met een grote uitgerokken crescendo-boog. Allemaal heel mooi en indrukwekkend, maar ik bleef op mijn honger zitten.

Publicatie: zondag 17 december 2017 om 08:44
Rubriek: Liedrecital