Marlis Petersen in Schwarzenberg

De vorige keren dat ik Marlis Petersen hoorde, was ze altijd in het gezelschap van één of meerdere collega's. Gisteren hoorde ik haar voor de eerste keer in een solorecital. Camillo Radicke was haar pianist.

foto © Schubertiade Schwarzenberg

Ze hadden een driedelig thematisch programma samengesteld in ABA-vorm, elk deeltje kreeg een titel. Het eerste deel heette "Dem holden Lenzgeschmeide", naar het openingsvers van Meine Rose, met bloemenliederen van Schubert en Schumann. Ook het laatste deel bestond uit bloemenliederen, getiteld "Blühendes hat sich begeben", van Richard Strauss met onder andere de onvermijdelijke Mädchenblumen.

Het beste van de avond kwam in het begin met twee Schubert-liederen: het relatief onbekende Die Blumensprache en de grote bloemencanatate Viola. Marlis Petersen zingt met een mooie ronde klank, die in de hoogte soms wat dun klinkt, maar nooit schreeuwerig wordt. Daarenboven heeft ze een perfect verstaanbare dictie. Het was vooral in Viola dat ze al haar uitdrukkingskracht in de strijd gooide met een boeiende vertolking.

In de Schumann-liederen creëerde ze weinig variatie en textuur. Het bleef allemaal wat braaf en academisch. De meeste Strauss-liederen kunnen me meestal maar matig boeien en dat was nu niet anders. Petersen moet er daarentegen wel van houden, want het waren de enige liederen die ze zonder partituur zong.

In het tussendeel - als "Kleine Pastorale" benoemd - passeerden herdertjes en melkmeisjes met als apotheose Der Hirt auf dem Felsen met de klarinettist Paul Meyer. Ik heb in deze zelfde zaal al opwindendere uitvoeringen gehoord. Ze liet na om veel onderscheid te maken tussen de drie delen van het lied.

Het recital werd afgesloten met twee Strauss-liederen als bisnummer: Allerseelen en Zueignung (twee Strauss-liederen die ik wél goed vind). Maar alles bij elkaar bleef ik tijdens dit recital toch wat op mijn honger zitten.

Publicatie: donderdag 31 augustus 2017 om 13:38
Rubriek: Liedrecital