Graham Johnson in deSingel

Na zijn lezing-recitals over Fauré en Schubert is Graham Johnson terug in deSingel voor een reeks over de liederen van Francis Poulenc. Gewoonlijk brengt hij een paar jonge zangers mee om een en ander te illustreren. Dat was deze keer ook het geval met de bariton Jonathan McGovern. Maar als het over Poulenc gaat dan mocht Felicity Lott, Poulencienne par excellence, niet ontbreken.

foto © Christina Raphaelle

Johnsons liefde voor Poulenc gaat terug tot begin de jaren '70 toen Flott en hij nog master classes gevolgd hebben bij de bariton Pierre Bernac. Dat Poulenc hen nauw aan het hart ligt, wordt heel snel duidelijk. Johnson vertelt honderduit over het leven van Poulenc, het Parijs van de jaren '20 en '30, Poulencs voorkeur voor dichters uit de 20ste eeuw, ... en dat alles zonder spiekbriefjes. Het eerste deel tot de pauze liep zelfs al een half uur uit. In dit eerste lezing-recital behandelde hij de liederen tot 1940... van een nonsens-lied als Honoloulou tot het serieuze werk met de Eluard-liederen van Tel jour telle nuit. In tegenstelling tot vorige lezingen werden alle liederen (op één na) volledig uitgevoerd.

Het is al meer dan zeven jaar geleden dat ik Felicity Lott nog gehoord heb, dat was bij Hélène aux Enfers in de Munt. Zeggen dat haar stem de tand des tijds ongeschonden doorstaan heeft, zou de waarheid geweld aandoen. Aanvankelijk klonk haar stem nog breekbaar in de Cocteau-liederen van Cocardes en kraken haar lage noten als een oude plaat. De rest van haar stem klinkt nog onwaarschijnlijk goed, inclusief ragfijne piano's. Het slot van Les chemins de l'amour, waarmee de avond afgesloten werd, zong ze met een prachtig messa di voce en een heel traag uitstervend diminuendo.

foto © Benjamin Ealovega

Maar bij Poulenc gaat het in de eerste plaats over frasering en tekstbegrip. En daarin blijft ze ongeëvenaard. Met Hier zorgde ze voor een eerste ontroerend moment. En met Tel jour telle nuit hielt ze iedereen in de ban, van Bonne journée tot een doorleefde Nous avons fait la nuit.

Ook Jonathan McGovern is een zeer geëngageerde Poulenc-vertolker. Hij heeft een mooie lyrische bariton, die aanvankelijk wat tenoraal klinkt, en zingt met een uitstekende Franse dictie en tekstprojectie. Zijn gelaatsuitdrukkingen onderstrepen wat hij zingt in liederen uit Le bestiaire of de aangebrande Chansons gaillardes. Een zanger die ik zeker wil terughoren in een "echt" recital.

Publicatie: zondag 12 februari 2017 om 10:28
Rubriek: Liedrecital