Hamlet in de Munt (2/2)

Voor hun nieuwe productie van Hamlet heeft de Munt een alternatieve bezetting voorzien voor de drie hoofdrollen. Gisteren had die bezetting haar première.

Terwijl ik bij de Hamlet van Stéphane Degout een beetje op mijn honger bleef zitten, bleef er na Franco Pomponi weinig honger over. Zijn Frans is weliswaar net iets minder gepolijst, maar op interpretatief vlak vond ik hem een stuk boeiender, iets extroverter ook dan de introverte interpretatie van Degout. Pomponi's stem heeft meer karakter en bestrijkt een breder expressief bereik, waardoor ik van de eerste minuut geboeid zat te luisteren.

Hetzelfde kan min of meer gezegd worden over de Ophélie. Lenneke Ruiten was helemaal niet slecht, maar op technisch vlak is Rachele Gilmore iets sterker. Ze zit ook meteen in de rol. Daar waar Ruiten de eerste twee bedrijven nog wat zwabberde in haar interpretatie zong Gilmore bijvoorbeeld een meeslepende "Adieu, dit-il, ayez foi". Voor de waanzinsscène zijn de twee sopranen aan elkaar gewaagd. Maar in de stratosfeer gaat Gilmore toch weer met de prijzen lopen. Haar hoge mi zat er knal op, daar waar het bij Ruiten toch wat meer zoeken was. Haar hoogte klinkt ook etherisch mooi.

Maar de zangeres die over de twee bezettingen heen iedereen naar huis zingt, is Sylvie Brunet. Zij heeft de dramatische mezzo en de karakteristieke Franse expressie om van Koningin Gertrude één brok emotie en passie te maken. Wie Brunet gehoord heeft, weet meteen waarom Jennifer Larmore eigenlijk een misbezetting is in deze rol. Toegegeven, Brunet klonk op het einde van het derde bedrijf na haar badscène met Hamlet lichtjes vermoeid, maar zij was wel de enige zanger die me kippenvel bezorgde.

Publicatie: vrijdag 6 december 2013 om 17:36
Rubriek: Opera