Luisa Miller in Duisburg

Carlos Wagner regisseerde onlangs Rigoletto in Alden-Biesen. Voor de Duitse Rheinoper neemt hij de iets vroegere Verdi-opera Luisa Miller onder handen. Het is de slotproductie in Duisburg, in september is ze te zien in Düsseldorf. Het is een weinig opwindende productie met een overwegend bedroevende bezetting.

foto © Hans Jörg Michel

Het donkere scènebeeld bestaat uit een paar uitgemergelde bomen op een draaiplateau. De scènes bij Miller spelen zich af in Luisa's slaapkamer, waarvan de muren vol kindertekeningen staan. Elke scène wordt die kamer kleiner - om aan te geven dat Luisa volwassener wordt - tot een poppenhuis overblijft dat ze ten slotte omver duwt. Dat was zo ongeveer het beste idee van de voorstelling. Minder geslaagd was het idee om Walter en Rodolfo hun respectievelijke aria te laten zingen terwijl ze op een hoge tak zitten, of het lachwekkende idee om Walter en Wurm te laten dansen tijdens hun scène.

Als de Laura van Katarzyna Kuncio zo ongeveer de beste zanger van de avond blijkt te zijn, dan rammelt de bezetting. Olesya Golovneva heeft kwaliteiten die beter tot hun recht kunnen komen in rollen als Gilda of Susanna. Haar lyrische sopraan is aan de lichte kant, terwijl vaak een volle lyrische, naar het spinto neigende, sopraan gewenst is. In het eerste bedrijf geraakt ze daar nog mee weg en ze zingt ook een aandoenlijke sterfscène. Maar in het tweede bedrijf schiet ze te kort in de scène met Wurm als ze "Tu puniscimi, o signor" probeert te zingen met lelijke borsttonen en onnatuurlijke dramatisering van haar stem.

Giancarlo Monsalve zingt zijn stem tegen sneltreinvaart in de vernieling. Hij brult zich doorheen de rol van Rodolfo zonder enig legato. Zijn stem staat constant onder druk en ik verwachtte dat hij elk moment zou kraken, wat net niet gebeurde. "Quando le sere al placido" begon met een rampzalig recitatief, maar als hij de aria iets meer piano probeert te zingen, klinkt hij al iets beter. Boris Statsenko kan ook veel volume produceren. In "Sacra la scelta" is dat niet altijd even gepast. Hij kan wél piano zingen en dan klinkt zijn Verdi-bariton best wel goed.

Sami Luttinen is een wisselvallige Wurm, die beter wordt in de loop van de avond. Thorsten Grümbel heeft daarentegen wel een goede stem. Zijn Walter heeft karakter en "Il mio sangue" was een van de betere momenten van de avond. Maar de meest onverwachte verschijning in de bezetting was Susan Maclean, die onlangs nog Kundry gezongen heeft in de Vlaamse Opera. Haar Verdi-uitstapje was zeer geslaagd, ze zong Federica met een homogene klank, goed legato en stijl.

Publicatie: donderdag 18 juli 2013 om 08:20
Rubriek: Opera