Simone Kermes in het PSK

Het KlaraFestival ging vandaag van start met een openingsconcert in het PSK. De rode draad van het festival is "The Mahler Connection", op het programma stond dan ook Mozart, Mozart en Mozart... en een heel klein beetje Mahler aan het begin van het concert. Vanop het tweede balkon blies bl!ndman een Mahler-bewerking door hun saxofoons de zaal in.

Het Concerto Köln onder leiding van Frank Agsteribbe bracht nadien de Jupiter-symfonie, Mozarts 24ste pianoconcerto (met Alexei Lubimov aan een pianoforte) en een paar concertaria's. De vorm was nogal eigenzinnig. Alle stukken werden uit elkaar getrokken, zodat het concert begon met de eerste beweging en eindigde met de laatste beweging van de Jupiter-symfonie (en zonder tweede of derde deel). In het midden zat het pianoconcerto dat voorafgegaan en gevolgd werd door een concertaria.

Dat het concert daardoor een gefragmenteerde indruk achterliet, moeten de programmasamenstellers anders begrepen hebben... want volgens het programmablaadje wordt zo "een echte spanningsboog gecreëerd". Dat is natuurlijk pure onzin. Een spanningsboog is pas een spanningsboog als hij continu is. Nu werd hij na elk brokje onderbroken voor applaus, herstemmen van het orkest of een échte pauze na het eerste deel van het pianoconcerto. Het hoeft misschien niet te verbazen dat klara de verkleutering doortrekt in haar concertprogrammatie om hapklare brokjes te presenteren.

Mij was het in de eerste plaats om de concertaria's te doen. Ik had de Duitse sopraan Simone Kermes nog nooit gehoord, maar wel al een paar positieve zaken over haar gelezen. Hoe moeilijk kan het eigenlijk zijn om een zanger te vinden die Mozart kan zingen... of kan zingen tout court. Simone Kermes is het in alle geval niet.

Ze zingt bijna constant op haar keel wat heel oncomfortabel klinkt. Als ze de eerste aria Ch'io mi scordi di te hoofdzakelijk piano zingt, dan heeft haar mezza voce weinig substantie. Maar als ze dan iets meer druk zet, dan weerklinkt een ongezond vibrato. De tweede aria, Ma che vi fece, o stelle ... Sperai vicino is een stuk virtuozer. Haar coloraturen zijn met de billen dicht, hopende dat alle noten er min of meer juist uit komen. Ze vormen zo een opeenvolging van noten waar geen organische eenheid inzit. Ze zong wel een paar piepende stratosferische noten, wat blijkbaar genoeg is om het publiek waanzinnig te maken.

Als openingsconcert van het KlaraFestival was dit een misser van formaat. De vijf minuten Mahler-op-sax was nog het leukste van de hele avond...

Publicatie: dinsdag 7 september 2010 om 22:08
Rubriek: Concert