Benvenuto Cellini in het PSK

Momenteel trekt Roger Norrington met het Radio-Sinfonieorchester Stuttgart door Europa met een concertante Benvenuto Cellini. Deze opera van Hector Berlioz wordt zelden opgevoerd; "Damnation" is regelmatiger te horen en in dit Berlioz-jaar staan alle operahuizen te springen om zijn "Troyens" op te voeren. Maar als je zo'n uitvoering hoort, vraag je je af waarom Benvenuto Cellini niet vaker opgevoerd wordt. Het werk is een stuk boeiender dan Troyens en ook gemakkelijker te casten. Het zal waarschijnlijk het semi-seria label zijn, dat intendanten afschrikt...

De bezetting die Norrington rond zich verzameld heeft, is over het algemeen van hoog niveau. Vooral de twee vrouwen zijn verbazingwekkend. Laura Claycomb schittert als Teresa en Monica Groop is een prachtige Ascanio.

Beide zangeressen tonen ook wat acteertalent en zijn niet - zoals hun mannelijke collega's - aan hun partituur gekluisterd. Teresa's grote aria "Entre l'amour et le devoir" komt al in het eerste bedrijf en is meteen een schot in de roos. Claycombs stem lijkt gegroeid te zijn, sinds ze een paar jaar geleden Olympia zong in de Vlaamse Opera. De manier waarop ze coloraturen zingt, is nog altijd even indrukwekkend, maar ze voegt daar nu ook nog expressie aan toe en maakt daarmee haar verlangen naar Cellini duidelijk. In de aria "Mais qu'ai-je donc?" uit het derde bedrijf overloopt Ascanio de carnavalscene en hoe ze Teresa ontvoert hebben; daarbij imiteert Monica Groop de stemmen van de verschillende protagonisten op een geniale wijze.

In schril contrast daarmee staat Franz Hawlata die Teresa's vader, Giacomo Balducci, zingt. Bij momenten is hij aanvaardbaar. Maar ofwel zingt hij slordig Frans, ofwel probeert hij er het buffo-karakter van zijn rol te dik opleggen en gaat dan hopeloos uit de bocht. Ergens tussen beide extremen staat Christopher Maltman. Hij zingt weliswaar een correcte Fieramosca, maar zijn aria "Ah! Qui pourrait me résister" komt niet echt van de grond.

Dan blijft er nog de rol van Benvenuto Cellini, die gezongen werd door Bruce Ford. Hij begon redelijk zwak in het eerste bedrijf, maar groeide met elke bedrijf. Dit culmineerde in "Sur les monts les plus sauvages" op het einde van het derde bedrijf, alleen spijtig dat hij de hoge do net niet haalde in die aria.

Publicatie: donderdag 18 september 2003 om 07:23
Rubriek: Opera