Manon in Wenen

De Wiener Staatsoper herneemt deze maand hun nieuwe productie van Manon. Andrei Serban had deze productie vorig seizoen bedacht voor Netrebko en Alagna. De protagonisten van dit seizoen leken op papier ook de moeite waard... in de praktijk viel het echter tegen. Het falen kan echter ook grotendeels toegewezen worden aan de dirigent.

Miguel Gomez-Martinez dirigeerde een logge, onfranse uitvoering van Massenets partituur. Regelmatig voegt hij "expressieve" ritardando's toe, die alle leven uit de voorstelling zuigen. Hij slaagt er nooit in om de spanning vast te houden. Het eerste bedrijf is een rommeltje met orkest, koor en solisten die blijkbaar allemaal in een andere opera staan. Zelfs het derde bedrijf vervalt in een dodelijke lethargie. Uiteindelijk heb ik het uitgehouden tot en met de St-Sulpice-scène.

Inva Mula werd vorig seizoen de bekendheid ingekatapulteerd toen ze een uitstekende Marguerite zong in Orange, een voorstelling die ook op televisie uitgezonden werd. Ik verwachtte dan ook een goede Manon van haar. Die verwachting heeft ze nauwelijks ingevuld. In dat rommelige eerste bedrijf wist ze geen blijf met "Je suis encore tout étourdie" en ging haar stem alle kanten uit. In het tweede bedrijf had ze haar stem beter onder controle, maar ze kon me toch niet ontroeren met "Adieu, notre petite table". In de Cour-la-Reine-scène kon ze geen eenheid brengen en was ze zelfs slaapverwekkend.

Haar tegenspeler was Ramón Vargas. Zijn stem is weliswaar homogeen over zijn volledig bereik, maar zijn hoge noten stralen niet echt en lijken zelfs onder druk te staan. Hij zong Des Grieux ook met een zwaar geaccenteerd Frans, waarbij hij af en toe een lettergreep weglaat. Zijn vertolking doet heel Verdiaans aan, vooral "Ah! fuyez, douce image" in St-Sulpice.

Ik vond het een heel teleurstellende voorstelling en zeker niet van het niveau dat ik van de Wiener Staatsoper verwacht.

Publicatie: donderdag 22 januari 2009 om 09:47
Rubriek: Opera