Lucia di Lammermoor in München

In een ver verleden - 1991 om precies te zijn - heeft Robert Carsen ooit nog Lucia di Lammermoor geregisseerd aan de Bayerische Staatsoper in München. Alles speelt zich af in een eenheidsdecor dat bestaat uit wanden en een plafond met caissons, dat - gezien de hellingsgraad - niet zou misstaan in een Decker-productie. De Schotse achtergrond van het verhaal wordt verduidelijkt via de kostuums: een koor met kilts, Enrico heeft een geruite broek aan, Edgardo loopt rond in een tartan "debardeurke". Een regie, zoals we die kennen van in de Vlaamse Opera, is dit alles behalve... maar dat doet er ook niet toe... in een belcanto-opera als Lucia gaat het om de zangers.

Edita Gruberova is een vaak geziene gast in München. Ze heeft hier ook een grote schare fans, te oordelen aan het applaus en de ovaties die ze na elke aria krijgt. En je vraagt je eigenlijk af waarom ? In "Regnava nel silenzio" haalt ze alle mogelijke truuks boven die niets met belcanto te maken hebben. In plaats van expressieve portamenti, zwalpt ze constant van de ene noot naar de andere, arpeggio's zijn nauwelijks als dusdanig te herkennen, ze zet verschillende noten piano aan om dan wat rond te schuiven tot ze de juiste noot gevonden heeft om dan het volume te laten aanzwellen, en haar eindnoten zingt ze niet door als ze ze kan verstoppen in een koorpassage. In haar grote waanzinsscène probeert ze spanning op te wekken door overdadig piano te zingen. Dit lukt tot op zekere hoogte, maar heel die scène zingt ze alsof er nooit iemand als Maria Callas bestaan heeft en alsof ze is blijven vastzitten ten tijde van Amelita Galli-Curci...

Aan vocale dramatiek ontbreekt het bij Marcelo Alvarez niet... in die mate zelfs dat je op bepaalde momenten denkt dat hij Turiddu aan het zingen is, in plaats van Edgardo. Toen hij deze rol verleden jaar in Parijs gezongen heeft - weliswaar in de Franse versie - dacht ik dat deze vocale overacting te wijten was aan zijn Latijns temperament en dat hij waarschijnlijk beter zou zijn in de Italiaanse versie... niet dus. Maar dat neemt niet weg dat hij heel goed klinkt en perfect zou kunnen zijn voor deze rol als hij iets meer stijlgevoel zou hebben.

Tenslotte is er nog Paolo Gavanelli in de rol van Lord Enrico Ashton. Hij heeft weliswaar een indrukwekkende stem, maar komt enigszins monochroom over. Vermoedelijk hebben de zwaardere Verdi-rollen hun tol geëist en zijn stem te star gemaakt voor het belcanto-repertoire.

Publicatie: zaterdag 12 juli 2003 om 09:23
Rubriek: Opera