Christopher Maltman in Schwarzenberg

Schuberts Winterreise werd dit jaar op de Schubertiade uitgevoerd door Christopher Maltman en Graham Johnson. Hun benadering kan als "interessant" omschreven worden, maar was niet altijd even boeiend.

De toon werd meteen gezet in Gute Nacht met heel veel staccato en hoekige pianobegeleiding. Het is een uitvoering waarin een gevoel van sarcasme, ingegeven door verbitterde woede, overheerst. Telkens hij terugdenkt aan zijn ex-geliefde komt die bitterheid weer boven. Vooral in liederen als Auf dem Flusse, Frühlingstraum of Die Post is dit gevoel prominent aanwezig. En zelfs tot in Im Dorfe is dit nog voelbaar. Winterreise kan natuurlijk op die manier bekeken worden, maar door bijna alles op die ene emotie terug te voeren, wordt alles nogal voorspelbaar... terwijl er zo veel andere gevoelens kunnen getoond worden.

Pas in het tweede deel van de cyclus verandert de sfeer. Het is een van de zeldzame uitvoeringen waarin ik de indruk had dat Der Wanderer de cyclus niet overleeft. Maltman legt reeds in Der greise Kopf uitzonderlijk de nadruk op "wie weit noch bis zur Bahre". Ook in Der Wegweiser springt "suche Ruh'" eruit. Het is niet zozeer een gevoel van berusting maar eerder een bewuste keuze om dezelfde weg op te gaan als de "Müllerbursche". Der Wegweiser werd trouwens opgevrolijkt door een lang rinkelende GSM... de eerste GSM die ik de afgelopen weken tijdens een Schubertiadeconcert hoorde.

Publicatie: zondag 9 september 2007 om 12:15
Rubriek: Liedrecital