Don Giovanni in Toronto

In de schoot van de muziekfaculteit van de Universiteit van Toronto werd een nieuw zomerfestival opgericht. Het eerste Toronto Summer Music Academy & Festival heeft als thema - hoe kan het ook anders - "In the light of Mozart". Er stonds zelfs een opera op het programma met The National Youth Orchestra of Canada onder leiding van Agnes Grossman, die ook de artistiek directeur is van het festival.

Don Giovanni lijkt niet meteen een evidente keuze voor een academiefestival met jonge artiesten. Maar wie zich de uitslagen van de twee laatste Koningin Elisabethwedstrijden herinnert, weet dat het Canadees talent niet te onderschatten is. Als ik het niveau van deze voorstelling mag geloven - met de "tweede" bezetting nota bene - dan zijn zangeressen als Marie-Nicole Lemieux en Hélène Guilmette geen toevalstreffers.

Op twee zwakkere zangers na, de Commendatore en Masetto, hadden de meeste zangers hun eigen veelbelovende kwaliteiten. Lisa DiMaria kan zo op eender welk operapodium Zerlina gaan zingen. Ook Philip Carmichael is een licht klinkende Don Giovanni. Hij zong een spectaculaire Champagne-aria en als hij Leporello nabootst, is hij briljant. Dankzij zijn leeftijd is hij uiteraard ook een jeugdige giocoso-Don die zich amuseert... en dat doet hij met een kleurrijke stem vol nuancering.

Neil Aronoff blinkt vooral uit door zijn acteerspel, maar zijn laagte is nog niet voldoende ontwikkeld voor de baspartij van Leporello. Ik was dan weer wel zeer onder de indruk van Joey Niceforo als Don Ottavio. Hij heeft een ontroerende tenorstem met mooie pianomomenten. Alleen in "Dalla sua pace" waren er een paar intonatieprobleempjes en "Il mio tesoro" kon meer legato gebruiken. Maar voor de rest klinkt het veelbelovend.

Tenslotte blijven nog de twee divarollen over. Rachael Harwood-Jones zingt met veel muzikaliteit een prachtige Donna Elvira. Jessica Bowes is op technisch vlak dan weer sterker, maar ze kon me niet echt ontroeren als Donna Anna. Haar kleurenspectrum is monochromatisch en ze zingt met een monotone interpretatie en onbegrijpbaar Italiaans. Ze kreeg wel het meeste applaus... als het maar luid is, zeker.

De productie van Michael Patrick Albano is alles wat je van een traditionele voorstelling kan verwachten. Enkel het eenheidsdecor was gestileerd tot een aantal trappen, twee houten muren met open deuren en daartussen een videoscherm waarop sfeerbeelden - wolken, een fontein, Spaanse straatjes, een boom - geprojecteerd werden. Het was een leuke voorstelling, niet in het minst omdat er veel kinderen in de zaal zaten (het was een matineevoorstelling) die hun eerste Mozartopera ontdekten.

Publicatie: maandag 21 augustus 2006 om 13:09
Rubriek: Opera