Hommage aan Mozart in De Munt

In 1939 werd de Muziekkapel Koningin Elisabeth opgericht, maar moest even later omwille van de Tweede Wereldoorlog weer sluiten. In 1956 hernam de Muziekkapel haar activiteiten. Dit jaar vieren ze de 50e verjaardag van die hernieuwde start. Voor de gelegenheid gaven de studenten een concert in De Munt met muziek van Mozart.

Het deel voor de pauze werd opgevuld met een viool- en een pianoconcerto, begeleid door het Orchestre Royal de Chambre de Wallonie. Het interessante stuk kwam na de pauze met uitgebreide scènes uit de drie Da Ponte-opera's. Het orkest was ondertussen verhuisd naar de orkestbak zodat de zangers konden optreden in het decor van Falstaff, waarbij de regie gevoerd werd door Luc Dewit.

De meeste zangers van de Opera Studio zijn ondertussen wel al bekend. Zo ongeveer de hele bezetting van Il matrimonio segreto deed mee. De meeste zangers hebben een hoog niveau, maar dat neemt niet weg dat er toch een paar zangers ongepaste rollen zongen.

Voor een lange scène uit Le nozze di Figaro heb je natuurlijk een Graaf nodig... maar Nabil Suliman heeft nog niet de autoriteit voor deze rol en "Hai già vinta la causa" was te hoog gegrepen. Hetzelfde geldt voor Talar Dekrmanjian. Ze heeft weliswaar een mooi stem en zingt heel gemakkelijk coloraturen. Maar voor de Gravin is toch iets meer vocale présence nodig. Vooral tijdens het briefduet met Susanna viel het op dat je eigenlijk twee Susanna's hoorde. Ook Fiordiligi's "Come scoglio" was veel te kleinschalig.

De tenor Zeno Popescu heeft nog altijd even grote intonatieproblemen als verleden jaar. Als Don Curzio valt dat niet zo erg op. Maar de paar lijnen die hij als Don Ottavio moest zingen, waren pijnlijk. Shadi Torbey kennen we natuurlijk ook al van een aantal kleinere rolletjes in de Munt. Sinds ik hem de laatste keer gehoord heb, heeft hij zijn stem wat opgekuist en zingt minder wild. Maar het is spijtig dat hij daardoor ook een deel van zijn individualiteit verloren heeft. Ik herkende zelfs zijn stem niet als Figaro. Maar desalniettemin stal hij de show met de alternatieve Guglielmo-aria "Rivolgete a lui lo sguardo".

Maar dé ontdekking van de avond was Gabrielle Philiponet. Zij zong perfect binnen haar "vak" met rollen als Susanna, Zerlina en Despina. Haar stem heeft de ideale draagwijdte. Een mooi piano gezongen "Vedrai carino" was perfect te horen tot op het derde balkon, zonder dat ze een echt grote stem heeft. Ook haar woordprojectie is prachtig met een heel mooie en glasheldere dictie. Als iedereen zo zou zingen, dan heb je helemaal geen boventitels nodig (die er tijdens het concert trouwens niet waren). Een zangeres om in de gaten te houden.

Publicatie: vrijdag 23 juni 2006 om 17:53
Rubriek: Concert