Il Grand' Inquisitor

Sophie Koch - Myrten

In 1840 componeerde Robert Schumann zijn huwelijkscadeau voor Clara, de zesentwintig liederen van Myrten (Opus 25). Sommige van die liederen - vooral Widmung, Der Nussbaum, Die Lotosblume en Du bist wie eine Blume - zijn vaak te horen op recitals en op opnamen. De andere liederen komen minder vaak, of nooit, aan bod. Ik ken maar drie opnames van de volledige cyclus - Schumann heeft het wel degelijk als een cyclus gecomponeerd - en daar komt nu een vierde bij met de opname van de mezzo Sophie Koch en de pianist Nelson Goerner.

Als zo'n volledige cyclus door één zangeres gezongen wordt, dan is het altijd de vraag hoe ze de typische "mannenliederen" gaat zingen. Maar vanaf de eerste noot van Widmung hoor je een donker gekleurde stem. Voor Widmung is het niet helemaal gepast, maar voor Talismane komt die kleur goed van pas. Op dezelfde manier kleurt ze de twee drinkliederen uit het "Schenkenbuch", Sitz' ich allein en Setze mir nicht. Sophie Koch probeert ze nog extra gewicht te geven, maar dan klinkt het net iets te gemaakt.

In schril contrast daarmee staat een lied als Der Nussbaum, wat ze heel mooi en teder zingt, terwijl Goerner een dromerige piano-ondersteuning geeft. Voor Die Lotosblume creëert ze intimiteit door wat heser te gaan zingen... niet echt orthodox. Dezelfde 'truuk' gebruikte ze ook in Der Nussbaum voor "Sie flüstern ...", waardoor ze vermijdt om pianissimo te moeten zingen.

Het einde van Rätsel - als de oplossing van het raadsel gegeven wordt - kan op verschillende manieren gezongen worden. De meest subtiele manier is om enkel de laatste noot van de pianopartij (een si, of "H" in het Duits) wat luider te spelen. Men kan ook gewoon het antwoord "Hauch" zingen. Sophie Koch zingt enkel iets als "Haaaa". Voor de rest brengt ze de humor van dit Lied goed naar voor. De twee Venetiaanse liederen worden op een gelijkaardige vertellende manier gezongen, vooral Leis' rudern hier .

Er is wel nog veel plaats over op deze CD (hij duurt met moeite drie kwartier). Maar het is een valabel alternatief voor de opname van Olaf Bär en Juliane Banse (nog altijd mijn favoriet), of die van Nathalie Stutzmann. De opname op Hyperion (met Dorothea Röschmann en Ian Bostridge) is te negeren, behalve voor de uitvoerige documentatie van Graham Johnson.

Publicatie: maandag 8 augustus 2005 om 17:07
Rubriek: CD & DVD