La sonnambula in het PSK

De Munt doet eindelijk nog eens een belcanto-opera, weliswaar concertant en in het PSK... maar het is beter dan niks. Anderzijds leent een opera als La sonnambula zich waarschijnlijk niet voor allerlei diepgravende ensceneringen. De Munt had een degelijke bezetting verzameld, maar die toch niet over de hele lijn kon overtuigen.

In de eerste plaats is er de titelheldin Amina van Sumi Jo. Het beste moment was haar eerste slaapwandelscène waar ze toch blijk van interpretatie gaf, maar het is een stem die me niet echt veel zegt. Ik kan me ook totaal niet voorstellen dat iemand belcanto wil zingen, en het dan presteert om tijdens haar grote slotaria "Ah ! non credea mirarti" geen enkele triller te zingen. Het is niet dat ze geen trillers kan zingen, want in "Come per me serena" heeft ze er wel één gezongen. Sommigen vinden dat misschien bijkomstig, maar trillers zijn nu eenmaal essentieel in Bellini, net zoals zuivere coloraturen... die in de slotcabaletta "Ah ! non giunge uman pensiero" ook niet altijd even perfect waren. Het einde van "Come per me serena" was al een teken aan de wand. Voor de laatste noot had ze bijna een messa di voce in petto en als ze effectief een decrescendo had gezongen in plaats van subito piano was het zelfs gelukt. Maar alles bij elkaar was het verdienstelijk, net zoals haar Italiaanse uitspraak die minstens even goed is als die van Joan Sutherland.

Ik was wel zeer tevreden over Antonino Siragusa, die Elvino zong. Zijn stem is die van een ruime tenore di grazia met een typisch Rossini-geluid maar met minder gemekker. Hij heeft wel een techniek bedacht om de hoge do (?) in "Prendi, l'anel ti dono" te zingen, al is ze niet echt mooi te noemen. In de rest van het duet maakt hij wel mooi gebruik van een elegante voce mista. Zijn aria "Ah ! perchè non posso odiarti" was zowat het meest spectaculaire dat gisteren te horen was.

Minder indrukwekkend was Michele Pertusi als Rodolfo. Hij heeft weliswaar een mooi geluid, maar hij probeert alles zoveel te controleren dat hij zijn stem doodnijpt, in plaats van alles vrij te laten. Ik vond zijn cavatina "Vi ravviso, o luoghi ameni" dan ook niet echt geslaagd en tijdens de cabaletta "Tu non sai conquei begli occhi" werd hij regelmatig overstemd door het orkest. Het enige moment dat hij wel goed klonk, was tijdens de korte flirtscène met Lisa. Op dat moment klonk hij weliswaar meer als een buffo-bas ala Dulcamara in plaats van een Don Giovanni, maar toen klonk zijn frasering en stemproductie wel natuurlijker.

De relatief kleine rol van Lisa werd gezongen door Rena Granieri. Ze heeft een vreemde stem die constant omfloerst wordt door een keelachtig geluid. Ze heeft wel voldoende volume - én een redelijke triller in "De' lieti auguri a voi" - maar haar klank werkt op mijn zenuwen.

Tenslotte is het misschien nog nuttig om weten dat - volgens de biografieën in het programmaboek - deze drie laatste zangers volgend jaar terug op post zijn voor Il viaggio a Reims. Verder zal Michele Pertusi volgend seizoen ook Falstaff zingen in De Munt.

Publicatie: maandag 11 april 2005 om 16:22
Rubriek: Opera