Das Lied von der Erde in het PSK

Gisteren dirigeerde Daniel Harding het Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks in een indrukwekkende uitvoering van Das Lied von der Erde... na de Vijfde Symfonie van Mendelssohn als opwarmertje.

Zoals bekend, vind ik liederen met orkest geen ideale combinatie. Zeker in een werk als Das Lied von der Erde verdwijnen zangers nogal gemakkelijk tussen de plooien van het orkestraal geweld. Ik had me daarom een plaatsje ver vooraan in de zaal uitgezocht, wat een voordeel bleek op het vlak van de verstaanbaarheid van de zangers.

De tenorpartij is altijd ondankbaar in Mahler, maar met een klaroenstem kweet Andrew Staples zich schitterend van zijn taak. Hij slaagt erin om nuance en kleur in zijn liederen te leggen. Zelfs in "Das Trinklied vom Jammer der Erde" kruipt er een glimlach in zijn stem als hij het heeft over "ein voller Becher Weins zur rechten zeit". In het laatste drinklied, "Der Trunkene im Frühling", heeft hij een Siegfried-momentje als hij de vogels in de eerste viool en dwarsfluit hoort kwinkeleren. In "Von der Jugend" heeft hij wat meer mogelijkheden tot expressie en kleur als hij een vertellende uitvoering geeft over het paviljoen... "wunderlich im Spiegelbilde".

Maar het is altijd de mezzo - in dit geval Fleur Barron - die met het meeste succes gaat lopen. In haar eerste lied, "Der Einsame im Herbst", krijgen we meteen een doorsnede van haar kunnen. Een poëtisch begin - "Herbstnebel wallen bläulich überm See" - een mooie altachtige diepte en een metalen hoogte die toch mooi blijft klinken. Ze koketteert in "Von der Schönheit" als ze over de "junge Mädchen" zingt, verandert van sfeer én gezichtsuitdrukking als het over de "schöne Knaben" gaat, en legt sensualiteit in haar stem voor het slot... "In dem Dunkel ihres heissen Blicks schwingt klagend noch die Erregung ihres Herzens nach".

Haar meesterstuk komt echter in het grootse slot met "Der Abschied". Het is hier dat Barrons stem me soms aan die van Christa Ludwig doet denken. Verder speelt ze volop met kleur en expressie. Na de rust van "die Welt schläft ein" krijgen we weer een andere stem te horen. Bij "Ich wand're in die Berge" moest ik dan weer aan een Schubertiaanse Wanderer denken. En als de strijkers een bloementapijt evoceren voor de slotstrofe sterft haar stem weg, begeleid met harpen... "Ewig... ewig..."

Het podium stond vol met microfoons, dus de kans lijkt me groot dat dit concert nog eens op Klara of zo te horen zal zijn. Niet te missen.

Publicatie: woensdag 12 maart 2025 om 16:37
Rubriek: Concert