Teresa Berganza in Luik

Op 1 februari zou Teresa Berganza een recital gegeven hebben in het Théâtre des Champs-Elysées, waarvan ik vermoed dat het geannuleerd werd. Gisteren was ze wel in de opera van Luik voor een recital, samen met haar pianist Juan Antonio Alvarez Parejo.

Voorafgaand aan haar recital in Parijs verscheen een interview in Le Monde waarin ze liet noteren:

Dites-leur bien qu'ils ne doivent pas venir écouter la Berganza d'hier, mais celle d'aujourd'hui. Dites-leur que ma voix est toujours là, que c'est bien moi qui chante.

Of haar stem er nog altijd is, was gisteren echter moeilijk uit te maken... alhoewel er sterke aanwijzingen waren van wel. Ze was namelijk al een paar dagen eerder naar België gekomen om te acclimatiseren aan ons Belgisch rotweer en ze heeft hier dan maar ineens een verkoudheid opgescharreld. Elke andere zangeres zou waarschijnlijk geannuleerd hebben, maar om een of andere reden heeft ze dat dus niet gedaan... was het daarom dat ze als eerste bisnummer Balada para un loco van Piazzolla zong ?

In allegeval waren sommige van de liederen pijnlijk om horen. Vooral de Arie antiche waarmee ze begon, werden geplaagd door gekuch, gerochel, kleurloze noten en intonatieproblemen in de hoogte. Maar ik wil haar best het voordeel van de twijfel geven en het aan haar verkoudheid toeschrijven en niet aan haar leeftijd (op 16 maart wordt ze 70 jaar).

Na die drie eerste liederen, hield ik dan ook mijn hart vast voor Piangerò la sorte mia uit Giulio Cesare. Maar ze had blijkbaar even haar stem teruggevonden. Het trage deel was heel ontroerend en in het snelle middendeel kwamen de coloraturen, inclusief foutloze trillers, er gezwind uit.

Na de pauze schakelde ze over op Spaanse liederen, met eerst vier liederen van Carlos Guastavino. De Canções tipicas brasileiras van Villa-Lobos waren niet echt geslaagd. Ze lagen over het algemeen te hoog voor de staat waarin haar stem op dat moment verkeerde. Ze had ze beter ook vervangen, net zoals ze drie liederen van De Falla (Jota - Nana - Polo) zong, in plaats van de voorziene Canciones Xacobeas van Abril.

Ze verontschuldigde zich nog eens voor het feit dat haar stem niet echt in vorm was, waarna ze nog drie bisnummers zong. De reeds aangehaalde Piazzolla ligt bijna volledig in haar laagste register en daar klonk ze schitterend... voor mij was dit vocaal het beste moment van de avond. Maar na een zarzuela-aria kwam de echte buitensmijter met de hilarische Griserie van La Périchole.

Ze beloofde dat ze terug naar Luik komt, als ze niet meer ziek is. Dit was de eerste keer dat ik Teresa Berganza live gehoord heb... en ik hoop dan ook dat ik ze nog eens een tweede keer in betere omstandigheden kan horen. De typische Berganza-glimlach is er nog altijd, hopelijk laat haar stem haar de volgende keer niet in de steek.

Publicatie: zondag 20 februari 2005 om 09:01
Rubriek: Liedrecital