Mercedes Gancedo in Oxford

Het was een druilerige herfstdag vandaag in Oxford. Maar de Argentijnse sopraan Mercedes Gancedo en haar Spaanse pianiste Beatriz Miralles brachten met een Spaanstalig programma een beetje - nee, een hoop - zuiderse zon in de Holywell Music Room.

Om meteen met de deur in huis te vallen: Mercedes Gancedo heeft een onwaarschijnlijk mooie stem. Het is het soort stem dat meteen naar mijn hart gaat, met een zekere gloed en warmte die meteen ontroert. In het eerste lied, Guastavino's El clavel del aire blanco, moest ik al meteen tegen de tranen vechten omwille van de ontroerende melancholie waarmee ze dat lied zong. Of nog, de tederheid waarmee ze in Encantamiento als moeder over haar kindje zingt, was van een ontwapende schoonheid. Met Bonita rama de sauce toverde ze een glimlach op mijn gezicht en met het bekende La rosa y el sauce ontroerde ze weer met de slotwoorden "Y el sauce desconsolado la está llorando".

Dat de passie hoog kan oplaaien, liet ze horen in het eerste en laatste lied van Ginastera's Cinco canciones populares Argentinas: het charmante Chacarera en het vurige Gato. Maar het was met Triste dat ze weer meedogenloos door mijn hart sneed. De Cinco canciones negras zijn vijf gevarieerde liederen. Voor Cubo dentro de un piano ging ze in de bocht van de piano hangen en schilderde een groot Cubaans historisch fresco. Met Punto de Habañera gooide ze al haar Argentijnse verleiding in de schaal, wat dan weer sterk contrasteerde met haar duistere vertolking van Chévere of het intieme Canción de cuna para dormir un negrito, om te eindigen met een swingende Canto negro.

In Oxford wil het publiek niet veel bisnummers, dus kwam er maar één: weer Guastavino, met Aromito, flor de tusca uit zijn bloemencyclus Flores argentinas. Ik heb deze week al een paar mooie dingen gehoord, maar als geheel steekt dit recital er met kop en schouders bovenuit.

Publicatie: donderdag 24 oktober 2019 om 17:20
Rubriek: Liedrecital